Kathmandu, Part Two

Namasté!

Na Chitwan zijn we weer naar de Kathmandu vallei vertrokken voor de laatste etappe hier in Nepal. Na weer een busrit van ettelijke uren, kwamen we weer aan in het Tibet Guest House in Thamel samen met de groep. Daar werden we weer herenigd met tante Nadia en Wiske. Ook Ajay en Bijay waren in het hotel, broers die mama en papa en tante Nadia vele jaren mee hebben begeleidt op trekking en die vooral tante Nadia nog steeds steunt maar waar ook papa en mama nog vaak contact mee hebben. Na een gezellig weerzien, een pintje op het terras en nog eens het volgende restaurantje in Thamel zat de dag er al weer op.

De volgende dag was papa het ons papa zijn beurt om goed ziek te zijn. Wederom zal ik jullie de details besparen maar ook zijn ziekte was zeker zwaar genoeg om hem heel de dag binnen te houden. Ik voelde me ook niet echt top (dat krijg je ervan als je altijd met 3 een fles water deelt) maar ik was er weer snel bovenop gelukkig. Mama en ik hebben dan maar samen onze plannen uitgevoerd en zijn met tweetjes naar de swayambunath tempel gewandeld, beter gekend als de “monkeytempel”. Dit is net als Boudanath een boeddhistische stuppa, een witte ‘dome’ met toren op waarop de typische ogen van Boeddha geschilderd zijn. Onder de stuppa zou een relikwie liggen of soms een heilige plaats. Deze tempel zou grotendeels heel zijn gebleven na de aardbeving en het was al weer lang geleden dat we er heen waren geweest. Het ligt dan ook op een heuvel met een stevig klimmetje dus soms heb je gewoon even geen zin deze te ondernemen. Hoewel de tempel inderdaad nog recht stond en nog steeds goud en mooi blonk in de zon, zag je ook hier de schade. Een van de oudste monnikenkloosters achter de tempel is ingestort, ook een van de gigantische ‘knotsen’ (bij gebrek aan een beter woord) die de ingang van de site aangeven is niet meer te bespeuren. Van op de tempelsite heb je een prachtig en rustig uitzicht over het drukke Kathmandu. Heerlijk even die rust tenmidden van die drukke, drukke stad. Helaas die je daar ook echt hoeveel smog er over Kathmandu hangt. Jakkes!
Door een hele groep Nepalese toeristen te volgen kwamen we plots uit op een pad dat we nog nooit hadden genomen, naar kleine sites achteraan de Monkeytempel. Daar kwamen we nog enkele kleine tempeltjes tegen, meer mooie uitzichten en zelfs een ‘wishing well’ waar veel kinderen en jongeren probeerden centjes in een pot in de fontein te gooien voor goed geluk. Leuk om te zien maar in een arm land denk je toch al snel aan alle minder bedeelde mensen die deze centjes veel beter kunnen gebruiken...

Na een wirwar van kleine straatjes en winkeltjes kwamen we achteraan de tempel uit aan de 3 gouden Boeddha’s. Dit zijn dus 3 gigantische grote gouden Boeddha’s, vlak naast elkaar en elk even imposant. Op de Monkeytempel en hier heb ik ook gemerkte dat ik wel heel populair ben bij Indische mensen. Ik ben echt zeker 4 keer gevraagd om samen met hen op de foto te gaan. Vrouwen zowel als mannen, met 1 persoon of soms met een hele groep. En blij dat die mensen achteraf zijn! Nu hoor ik hier van tante Greet dat dit wel vaker gebeurd omdat er blijkbaar het idee zou leven in India dat op de foto gaan met ‘een witte’ geluk brengt. Heel raar allemaal!

De volgende dag in Kathmandu, woensdag al ondertussen, was papa al ietsje beter. De voormiddag hebben we hem nog een beetje laten rusten terwijl mama en ik gingen shoppen in Thamel, zeer geslaagde verdeling! In de namiddag hadden we dan afgesproken om samen met Tom en Evy naar Wim te gaan en met z’n allen de grond te gaan bekijken die Shangrila Home heeft gekocht en waar binnenkort het nieuwe home op wordt gebouwd. Heel leuk om Wim weer te zien want we hadden hem nog niet gezien sinds onze aankomst in Nepal. Samen mijn zijn ‘second man in charge’ Dinesh zijn we naar de grond gewandeld in Gokarna, een beetje buiten Kathmandu. Wat een mooie locatie! Rustig zeker om zo dicht bij kathmandu te liggen, met uitzicht op een bergflank en rijstvelden rondom. Meer dan genoeg plaats om een mooi nieuw, ruim en vooral aardbevingbestendig home te bouwen voor de kinderen. Wij vonden het vooral heerlijk mooi er rustig maar voor iedereen die er later gaat wonen zal het natuurlijk een hele aanpassing worden. De kinderen blijven naar dezelfde school gaan maar het is een eind verder natuurlijk, dat was voor de meeste kinderen de grootste zorg. Maar via de meest korte weg is het een kwartier stappen van het oude home dus eigenlijk valt dat allemaal best mee. Behalve de afstand verandert er hopelijk niet te veel met behoud van dezelfde school, social workers, didi’s en voor iedereen een beter huis. Is zijn mooie vooruitzichten en mama en papa (en ik dacht Tom en Evy zeker ook) hebben prompt besloten om nog even terug naar Nepal te komen als het Home helemaal af is. (En ik stiekem ook natuurlijk.)

Op donderdag werden we door Ajay en Bijay uitgenodigd samen met tante Nadia en Wiske om in hun nieuwe huis te komen lunchen. Beide broers wonen samen met hun andere broer, schoonzus en twee dochters en nog een jongere zus in een nieuw, mooi huis dat ze mogen bewonen van een tante. En ze hadden zeker niet gelogen toen ze zeiden dat het nieuw, mooi en vooral ruim was! Ze hebben het absoluut getroffen met zo’n mooi (en weer, aardbevingsbestendig) huis. We werden natuurlijk heel hartelijk onthaald door beide jongens en de schoonzus. Na een toer van het huis kregen we hapjes en een drankje (frietjes en bier, echt waar!). En voor ons hadden ze natuurlijk het nationale gerecht Dahl Bath gemaakt, speciaal voor ons met kip. We werden enorm goed gesoigneerd en hebben heel de namiddag natuurlijk gezellig gebabbeld, gelachen en ook weer veel bijgeleerd over het echte leven in Nepal. Zo leer je natuurlijk veel meer dan wanneer je enkel de toeristische route neemt.

Vrijdag 20 november was het dan de dag van het grote 20 jaar Shangrila Home feest! Het heeft er lang naar uit gezien dat er helemaal geen feest kwam. Na de aardbeving was een feest natuurlijk het laatste van Wim zijn zorgen en het is natuurlijk moeilijk om een feest te geven zonder Home. Maar nu alles er weel wat rooskleuriger uit ziet en meer zijn gangetje gaat, hadden we dan toch tijd en ruimte gevonden om het 20 jarig bestaan van Shangrila Home gepast te kunnen vieren. In het hotel waar wij en ook de mensen van de groepsreis verbleven mochten we een groot feest geven met alle kinderen. Met een tent (lees: tentje), (veel te) luide muziek, medewerkers/ex-medewerkers/werkgroepers en natuurlijk voor enthousiaste kinderen, veel ex-kinderen van het Home hebben we er een echt feest van gemaakt. Hoewel het voor iedereen wat afwachten was wat de dag zou brengen, aangezien er niet echt veel gepland was, werd het al snel een groot feest. Dat was ook grotendeels te danken aan de ballonnen die eerst dienen voor versiering maar al snel van de muren werden gehaald om vrolijk mee te spelen. Ik heb weer zeer veel toffe mensen en kindjes mogen leren kennen. En ik heb natuurlijk mijn Tante Donna weer terug gezien die ook voor het feest naar Nepal was gekomen en nu na ons nog een hele tijd blijft.

Met het einde Shangrila Home feest kwam ook het einde van onze etappe in Nepal in zicht. We hebben nog een laatste dag rustig rondgelopen in Boudha, daarna in Thamel en de laatste souvenirs gekocht. Voor de gelegenheid hadden we ons favoriete restaurant van deze reis uitgekozen, Gaia, om met tante Greet, Tante Nadia en Wiske nog eens een laatste avondje in Kahtmandu te eten.

Onze reis in Nepal zit er nu officieel op. De eerste deel van onze reis naar Thailand is al goed begonnen, met een upgrade naar business class! Fancy! Momenteel zitten we in Mumbai, een goeie 7 uur te wachten om onze volgende vlucht naar Bangkok te kunnen nemen. We hebben natuurlijk het ‘geluk’ dat het hier ‘dry day’ is, een dag waarop geen alcohol wordt gedronken en dus ook nergens wordt geserveerd. Dit worden lange uren!

Groetjes,

Sanne (Rudi en Anneliese)

Chillen in Chitwan

Namasté!

Onze aankomst in Chitwan was weer een blij weerzien! Het hotel waar we verbleven, het Travellers Jungle Camp, is een hotel waar wij en vele anderen die geassocieerd zijn met Shangrila Home al vele jaren verblijven. De hotelbaas, Ram, is een super toffe en lieve man en kwam ons meteen vrolijk begroeten. En eenmaal goed en wel geïnstalleerd in onze kamer zijn we de groepsreis gaan vervoegen voor een pintje aan de waterkant.

In Chitwan hadden we eigenlijk niet veel gepland. Vooral even uitrusten als het kon. Chitwan is te vergelijken met Bardia, een mooi natuurreservaat met vele dieren, een lekker tropisch klimaatje (hoewel de temperatuur vaak niet boven de 27°C gaat hoor, dus draaglijk) en natuurlijk veel opties tot safari’s. Het grote verschil is dat Chitwan veel toeristischer is, waar Bardia meer rustig en ongerept is. Omdat we dus het hele safari-gedoe al gehad hadden, besloten we om deze niet meer mee te doen en ons eigen ding te doen. De eerste dag kwamen we pas rond 18u aan, dus na een pintje aan het water hebben we gewoon gezellig samen met de groep gegeten en een klein feestje gebouwd in het hotel. Er was voor ons een heel buffet voorzien en een open veldje tussen de palmbomen was omgetoverd tot eetplaats, met tafels rond het kampvuur. Het had toch wel zeer veel weg van ‘de eilandraad’, maar we hebben niemand weg gestemd hoor!

Onze tweede dag in Chitwan zijn we ’s ochtends gaan kijken hoe ze de olifanten wassen. Rond 10u komen alle rijders (of mahoets) met hun olifant naar de rivier om de olifanten te wassen, een grote belevenis voor toeristen en iets wat ik nooit wil missen! Toeristen mogen van de mahoets, natuurlijk voor een kleine som, mee op de olifanten zitten of zelfs staan en mee helpen wassen. Het zal jullie waarschijnlijk niet echt verbazen dat ik bij de eerst kans die ik kreeg dan ook meteen mee een olifant op ben gekropen! Met natuurlijk de nodige foto’s om het te bewijzen. Het geeft allemaal natuurlijk wel een dubbel gevoel. Ik wou heel graag op een olifant zitten, de olifant aaien en als het kan zelfs knuffelen maar of die olifant dat allemaal wel zo leuk vindt om al die toeristen op haar rug te hebben, is natuurlijk een andere vraag.
In de namiddag is papa met Tom vertrokken voor een stevige fietstocht naar de ‘2000 lakes’, een natuurgebied in de buurt waar er dus 2000 meren zouden moeten liggen. Die liggen er enkel in moesson seizoen natuurlijk maar ze vonden het nog steeds heel mooi en papa heeft uiteraard nog eens nieuwe vogels gezien. Mama en ik zijn dan te voet naar het ‘Elephant Breeding Center’ gegaan. Dit is een centrum waar ze olifanten kweken voor ‘domestic use’, om thuis te houden dus en om mee te werken. Toch wel een eindje gaan maar onderweg kom je veel mooie dingen tegen, dingen waar je anders niet zo op let. Je komt langs traditionele Tharu-huizen, huizen gemaakt van takken en bezet met leem, soms zelfs mooi versierd met eigen schilderingen voor de feestdagen. Zo steek je ook eens een ‘rivier’ te voet over omdat je vindt dat een overzetbootje toch niet nodig is voor zo’n ondiep water! (Wel dus, want onder dan ondiep water zitten allemaal kleine steentjes, AUW!) En wat hadden we geluk dat er net weinig toeristen waren, waardoor we alle olifanten in alle rust konden bewonderen en begroeten. Met natuurlijk extra aandacht voor de aller kleinsten! Ik heb HEEL MISSCHIEN zelfs een paar koekjes gegeven aan één van de kleine olifantjes, heel misschien maar… :)

Op de derde dag in Chitwan zijn we samen met Tom en Evy naar Devigat gegaan, een zeer heilige hindoeïstische plaats op nog geen 3 kwartier rijden van ons hotel. Devigat is een dorp/stadje waar 2 heilige rivieren samen komen en waar volgens het hindoeïstische geloof veel heilige evenementen hebben plaatsgevonden. Hier komen ook zeer veel oude mensen naartoe die nergens anders meer heen kunnen, die vaak geen familie meer hebben, om gezamenlijk hun oude dagen de slijten, te bidden en uiteindelijk te sterven. Hier zorgt de staat een beetje voor hun oude dag omdat ze in de tempels vaak terecht kunnen en als ze sterver zijn ze er zeker van dat ze gecremeerd zullen worden en in de heilige rivier worden uitgestrooid. Een zeer bijzondere plaats, dat voel je ook. Geen toeristen, enkel mensen die komen bidden en nepalese families die op uitstap komen. Je voelt de mystiek ook in de lucht hangen en de hele plaats straalt iets sereen uit. We hadden een gids bij die zelf ook hindoe was en ons zeer veel kon vertellen over het toch wel zeer ingewikkeld geloof en de gebruiken. Ik ben heel blij dat ik dit gezien heb. Voor mij iets totaal nieuw en enorm leerrijk.

Voor de rest hebben we in Chitwan niet veel meer ondernomen. Zoals ik al zei hebben we ook vaak gewoon gerust en het lekker kalm aan gedaan. Papa voelde zich ook niet altijd even goed. Al moet ik zeggen dat voor mij veel van de mooiste momenten in Chitwan, gewoon plaats hebben gevonden in het hotel zelf: bij de olifantjes! Ram, de baas van het hotel, heeft zelf ook olifanten, eentje van 30 jaar oud en een van 10 jaar oud. De jongste is echt nog een puberaal dier en enorm speels maar Basanti van 30 jaar oud is een enorm lief beestje dat je zelfs met gemak kan aaien en knuffelen. Daar heb ik de paar dagen dat we in Chitwan waren dan ook gretig ‘misbruik’ van gemaakt! Ik heb nog nooit van mijn leven zo vaak olifanten geknuffeld en gestreeld. Wat een mooie dieren en wat een eer om zo dicht te kunnen staan en ze te kunnen aaien en kriebelen! Ik heb beide olifanten ook geregeld banaantjes of andere lekkernij mogen voederen. Ze zeggen dat een olifant voor de rest van zijn leven onthoudt wie hem of haar ooit eten heeft gegeven. Ik hoop nu dus enorm dat ze eens goed hebben gesnuffeld en dat we bij onze volgende ontmoeting gewoon rustig verder kunnen knuffelen!

Oh, dan vergeet is nog bijna het spannendste moment in Chitwan de vertellen: de wilde neushoorn! Bij onze aankomst kregen we al van Ram te horen dat er geregeld ’s nachts een wilde neushoorn passeert, niets om schrik van te hebben maar toch maar beter ’s nachts niet op wandel gaan. Ok, even slikken maar niets waar wij, doorwinterde junglewandelaars, ons druk in maken. Tot plots, op de laatste avond tijdens het avondeten, we een geweldig getrompetter hoorden van de olifanten. Ook de olifanten van de buren begonnen hels kabaal te maken en we horen plots ‘wild rino!’. De neushoorn had zich even van uur vergist en had besloten om nu al door de achtertuin van het hotel te wandelen, wat enkele meters achter onze eetplaats was, met als scheiding enkel een heggetje. Chaos alom! Enkele mensen liepen even in paniek een kamer binnen, enkelen bleven op hun plek en enkele dappere gasten zijn natuurlijk meteen (onder begeleiding van een gids) gaan kijken. Ik heb zelf niets gezien maar er liep inderdaad een wilde neushoorn achter onze rug door. Deze was natuurlijk zwaar geschrokken van de olifanten en de mensen en heeft het meteen rustig op een lopen gezet en heeft geen kwaad gedaan. Maar wat was me dat even schrikken! Weer een verhaal voor in het archief!

Nu zit ik weer in Kathmandu en het is zelfs al weer bijna tijd om door te reizen. Wat gaat de tijd toch snel. Ik hoop snel weer een momentje vrij te hebben om jullie te berichten over deze laatste etappe in Nepal, voor we naar Thailand vertrekken.

Tot snel!
Groetjes,
Sanne (en Rudi en Anneliese)

Beautiful Bardia

Namasté!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik deftig de tijd en de wifi hadden om iets te posten. We hebben ondertussen al weer veel gedaan dus ik vlieg er maar gelijk in!
Onze 4^de dag in Kathmandu was voor mij geen knaller. Ik zal jullie de details besparen maar ik was echt te ziek om die dag te veel te doen. Ik heb dan maar in mijn bedje uitgerust en uitgeziekt terwijl mama en papa met Krishna hadden afgesproken om samen met hem en zijn vrouw te gaan eten. Jammer dat ik dat ik er niet bij kon zijn maar uiteindelijk hebben mama en papa een veel nauwere band met Krishna, als zijn sponsors van vele jaren. Zij hebben hem dus een waardig afscheid gegeven voor hij voor minstens 3 jaar vertrekt om in het westen van Nepal te gaan wonen en werken. Ze hebben er echt van genoten.

De volgende dag, dinsdag 10 november zijn we dan vertrokken naar het mooie Bardia. Bardia is een van de nationale parken van Nepal, veel verder naar het Westen en zeer weinig toeristisch. Enkel mensen die echt van natuur houden, dieren en vogeltjes nemen de moeite om helemaal naar het eerder tropische Bardia te trekken, zeker nu na de aardbeving. En dat was er ook aan te merken. Het aantal toeristen in het hotel: 3, wij dus. En volgens mij zelfs in het hele dorp.Het was eerst zelfs echt afwachten of we er zouden geraken, want door de benzinecrisis hebben ze de meeste binnenlandse vluchten hier afgeschaft. Wij gingen er toch een beetje van uit dat onze vlucht dus ook zou worden afgelast, aangezien die zeker niet toeristisch was. Gelukkig zijn we er toch heel vlot geraakt.

We zijn naar bardia getrokken met één doel: natuur. Dieren, vogels, jungle, echt een paradijs voor natuurliefhebbers. Vanuit ons hotel was alles op voorhand al geregeld el vastgelegd. Ze hebben er geen gras over laten groeien en toen we werden opgehaald van het luchthaventje zijn we onderweg dus meteen gestopt aan de brug die hier het beste gekend is als ‘the crocodile bridge’. En met recht en reden! Veel zonnende krokodillen en gaviaalkrokodillen, een paar schildpadden en enorm veel vogels, waaronder zelfs een gier. Aangekomen in het hotel hebben we dan iets gegeten en nam de gids ook weer gelijk te voet de jungle in om te gaan vogelspotten, natuurlijk helemaal papa zijn ding. Papa en mama waren dan ook gewapend met elk een serieuze tele-lens voor hopelijk zeer veel mooie natuurfoto’s. En natuurlijk elk een gigantische verrekijker. Die wandeling stelde natuurlijk wel meteen mijn panische angst voor spinnen op de proef. Nog niet goed en wel vertrokken had ik al veel ZEER GROTE spinnen gezien. Het zit hier goed vol met ‘tijgerspinnen’ (google het, ik daag je uit) die toch wel een serieuze vuist groot zijn. BRRRRR!!!! Dus ik was al niet enorm happig op lekker wandelen door de jungle. Na een tijdje kreeg ik echter een stok van onze gids om te gebruiken om de spinnenwebben voor en naast mij eerst eens goed kapot te slaan door ik doorheen het padje moest. Ja, die domme stok gaf toch al wel meteen een stuk meer gemoedsrust. Gewapend met mijn ‘spiderstick’ lukte het toch al wel beter! (Tot de gids het nodig vond om een spin aan te wijzen die lekker boven onze hoofd kroop, leeeeuuukkkk… gruwel!)

Op dag 2 in bardia stond een junglesafari gepland, speciaal voor ons ook met een paar stukken wandeling tussen omdat ons papa dat toch zo graag doet. Het grote doel van de safari’s waren eigenlijk om toch een tijger te kunnen zien. In Bardia zaten nog best veel tijgers en aan de waterkanten zijn veel gekende drinkplaatsen en oversteekplaatsen van de tijgers waar je er misschien een glimp van kan opvangen. Ik kan jullie alvast verklappen dat het ons niet gelukt is om een tijger te zien. Helaas pindakaas! Maar we zijn zo dicht in de buurt gekomen!!! ZO DICHT! De safari duurde heel de dag en op de middag kregen we een groot lunchpakket met koude fried rice, fruit, sap, eitjes en koekjes, die we dan stil in de jungle opaten aan het water terwijl we wachtte en hoopten een tijger te kunnen zien. En ja hoor, op een bepaald moment hoorden we zelfs waarschuwingskreten van dieren, reeën en apen die de komst van een tijger aan de overkant van het water. Niet veel later hoorde we de tijger zelf ook nog brullen! Zo indrukwekkend! Een bange Neushoorn spurtte het water in, waarschijnlijk toch wat opgejaagd door de tijger. Geduldig zijn we blijven wachten maar het mocht niet zijn. De tijger had zich waarschijnlijk ergens rustig neergelegd om te slapen op het heetst van de dag en had geen zin om zich aan ons te laten zien. MAAR dat mag de pret niet bederven want we hebben veel andere mooie dieren gezien, waaronder reeën, damherten, neushoorns (die hier ook heel zeldzaam zijn dus dat was ook echt geluk hebben), otters, een jakhals, apen, ‘hogdeer ‘(hertjes die een beetje plomp zijn als een varken) en nog zo veel mooie roofvogels. En dan ook nog dieren die ik nu even ben vergeten. En de natuur is zo mooi in Bardia!

Dat heb ik nog het meeste gemerkt op onze 3^de en laatste volle dag in Bardia, toen we een riviersafari hebben gedaan. Dit keer geen jeep maar met een raft op de rivier door het park gevaren. Hoewel we wel op een raft vaarden was het geen rafting, de rivier was zeer rustig en kalm en dus ideaal om de natuur te bewonderen en veel vogels en dieren te zien, zoals otters die voor je uit zwemmen en een kudde damherten dat voor je neus voorsteekt. En wat is het vredig op het water! Oeverbanken vol prachtiger jungle, en varen op rustig kabbelend water. Ik heb echt enorm genoten op die raft, hoewel we minder dieren zagen. Op een bepaald moment heb ik me zelfs gewoon vooraan op de raft gezet met mijn voetjes in het water en niets anders te zien dan water en jungle voor me. Heerlijk!

Naast natuur hebben we in Bardia ook kunnen genieten van cultuur. Hier is het helemaal niet zo toeristisch als op vele andere plaatsen waar we komen. Dat houdt in dat je de weinig tijd die je nog hebt spendeert in de lodge. Barretjes en restaurants zijn er niet. Maar wij hadden het enorme geluk om in Bardia te zijn tijdens Tihar, een 5 dagen durend feest. Een feest dat ze vaak vergelijken met onze kerstmis. Het is één van de belangrijkste feestdagen in het Hindoeïsme met als hoogtepunt Dipawali, het feest van het licht. Overal hangen hier dan ook lichtjes, flikkerend of niet, in veel verschillende kleuren en zo kitch. Echt net een beetje kerstmis. Wij waren dus in Bardia tijdens Dipawali. Op Dipawali werden alle paden in het hotel verlicht met kleine kaarsjes om de godin Laxmi, godin van het gezin, in hun huis uit te nodigen om het huis en het gezin te zegenen en geluk te brengen. Voor de deur tekenen ze overal mandala’s met offers op. Groepen mensen gaan van huis tot huis om te zingen voor de mandala’s en om de godin uit te nodigen in het huis. Wat een ervaring om mee te maken! Wij stonden samen met de eigenaar van alle stafleden van de lodge voor de deur en er kwamen steeds groepen aan die kwamen zingen en dansen. Eén gigantisch feest was het! Waarbij we natuurlijk steeds werden uitgenodigd om mee te dansen, tot groot jolijt natuurlijk van de Nepalezen. Eén keer heb ik zelfs een rok aangekregen om met de Nepalese danseressen te matchen en een traditionele dans mee te dansen. En daar zeg ik natuurlijk geen neen tegen! Zelf mama en papa hebben enkele bollywood danspassen bovengehaald! Ook hier zie je natuurlijk de vooruitgang. Naast de traditionele liederen en dansen kwamen de groepen jongere meisjes en jongens namelijk ook aanzetten met gigantische versterkers op een fiets gebonden. Met een bijpassende 12-volt batterij op de volgende fiets, mengpaneeltje en gsm aangesloten werd dat een heuse discobar! Luid schallende moderne Nepalese en Indische muziek schalde door de boksen en feesten maar! En dat dan maar liefst voor 2 avonden op een rij. Was ik even blij dat ik bollywood danslessen was gaan volgen!

Daarna zijn we helaas weer moeten vertrekken vanuit Bardia. Na een rit van 9 a 10 uur in een chique 4X4, een zeldzaamheid toch wel hier, zijn we aangekomen in Chitwan. Chitwan is ook een natuurreservaat zoals Bardia maar veel toeristischer. Maar wat is het hier toch ook weer mooi en gezellig. Hier zit ook de groepsreis en we hebben dus weer veel vrienden terug gezien hier. Morgen zijn we hier ook alweer weg, terug richting Kathmandu. Maar onze bezigheden in Chitwan zullen voor een andere post zijn.

Nu ga ik een beetje aan de riverside zitten (want als je wil chillen is dat hier zeker geen probleem)!
Zonnige groetjes!

Sanne (en Rudi en Anneliese)

Namasté Nepal!

Namasté!

Toch bijna 3 jaar gewacht om dat nog eens te horen! Het is raar maar aankomen in Nepal voelt toch altijd een beetje als thuis komen. En voor mij is het “nog maar” de derde keer dat ik hier kom. Ik kan enkel raden hoe het voor mijn ouders voelt.

Eerst even een flashback naar 3 dagen geleden. Ondanks onze ongerustheid is alles enorm vlot verlopen: vlucht naar Istanbul, overstap en met de nodige stijve benen, pijnlijke rug en enorm slaaptekort onze aankomst in Kathmandu. Maar die laatsten vergeet je snel als je eenmaal bent aangekomen. Tante Nadia en Wiske zijn we tijdens onze reis naar Nepal ook meerdere keren tegen gekomen, zoals verwacht. We namen namelijk 1 van onze vliegtuigen samen en kwamen elkaar steeds tegen in de luchthavens. In Kathmandu luchthaven hebben we echter al afscheid moeten nemen omdat zij meteen doorvlogen naar Pokhara. Maar we zien elkaar binnen een paar dagen wel weer terug.

Dus de eerste dag zijn we om 12u zeer goed en wel aangekomen in het Tibet Guest House. Met we bedoel ik dan mezelf natuurlijk, mama, papa en tante Greet (voor zij die dit dus niet weten, de jongste zus van mijn mama). Zij blijft enkele dagen samen met ons in Kathmandu en reist vanaf maandag (morgen) verder met een groepsreis die de ‘highlights’ van Nepal bezoekt.

Die eerste dag hebben we niet veel meer gedaan. De vermoeidheid hield ons een beetje tegen om nog te veel te ondernemen. Maar we zijn wel meteen Thamel in getrokken, de wijk waar we logeren. En met ons ook het overgrote deel van de toeristen. Het is een bruisende wijk (lees: druk en luid) met enorm veel winkeltjes, bars en restaurants. Vooral van dat laatste hebben we meteen gretig gebruik gemaakt. We konden niet wachten om een frisse everest of gorkha pint te drinken, momo’s, pakora’s en tikka masalla’s te eten!

Dag 2 dan: bezoek aan de Shangrila Home(s) en Boudha.
Nadat we onze jetlag er een beetje hadden af geslapen, wouden we toch graag de spullen die we voor Shangrila Home hadden meegebracht gaan afleveren. Jullie weten waarschijnlijk ondertussen al wel dat het home door de aardbeving helaas onbewoonbaar is geworden en ondertussen zelfs al is afgebroken. Het home is nu verdeeld over een meisjes home en een jongens home, een tijdelijke oplossing tot er kan worden gebouwd aan een eigen gebouw. Mama belde naar Wim maar die was helaas niet in het home. Hij was met zijn familie die op bezoek was net op trekking vertrokken. Maar Dinesh zou ons dan wel komen ophalen aan het oude home, dat er nu niet meer staat, van waaruit hij ons mee zou nemen naar het jongens-home. Eenmaal daar aangekomen hadden we wel wat communicatieproblemen (lees: ons mama was zo slim van de telefoonnummer van Dinesh niet mee te nemen). GELUKKIG (echt, wat een toeval!) kwam Annie, momenteel een vrijwilligster bij Shangrila Home, net langs met de kinderen van het meisjeshome, om een bezoek te brengen aan de jongens. Mama, papa en Annie kennen elkaar al een een tijdje en na een hartelijke begroeting door Annie en de kinderen, nam ze ons mee naar het home. OEF!!! We hebben vervolgens een bezoek gebracht aan de jongens en terug mee gegaan naar het meisjeshome. Beide homes zijn natuurlijk niet ideaal, ze zijn maar een tijdelijke oplossing en met bepaalde zaken is het natuurlijk behelpen, maar ze zien er degelijk uit en iedereen heeft weer een degelijk onderdak natuurlijk. Iedereen weet dat het tijdelijk is. We hebben meteen veel mooie groepsfoto’s genomen want het toeval wou natuurlijk dat Annie net jarig was! Snoepjes voor iedereen! En we hebben natuurlijk veel bekende gezichtjes gezien. In het meisjeshuis kwamen we ook Laxmi tegen. Ze gaf ons een hartelijk ontvangst en heeft voor de tijd dat we in het home zijn geweest, ons mama haar hand niet meer los gelaten. Naast een grote knuffelbeer is Laxmi ook de zus van Krishna, de jongen die mijn ouders jaren hebben gesponsord. Binnen de kortste keren stond Krishna dus ook in het tehuis. Hij nodigde ons thuis uit om zijn kersverse vrouw te ontmoeten. Dat hebben we uiteraard even gedaan. Krishna vertrekt binnen enkele dagen om te gaan werken en wonen in de Therrai dus hebben we meteen afgesproken voor een volgende date.
Laatste stop, voor onze terugkeer naar Thamel, was Boudhanath Stuppa, ooit een heel mooie stuppa met allemaal gezellige winkeltjes en restaurantjes rond. Die laatste zijn er uiteraard nog maar van de stuppa blijft helaas weinig over. Enkel de grote witte bol is over gebleven, de mooie top, met de ogen van bouhda en gouden top is volledig vernield. Ze zijn duidelijk bezig om ze te restaureren maar dat zal wel nog even duren. Het is toch echt een triest gezicht.

Op dag 3 besloten we om Patan te bezoeken, net als Kathmandu een vroegere koningsstad. Een stad die ik zelf nog nooit bezocht had. Omdat de taxi’s hier zo duur zijn geworden zijn we maar te voet naar Patan getrokken. Een goed tochtje maar zeker niet overdreven. En je ziet onderweg nog eens iets, in een taxi is dat natuurlijk wat minder. Eenmaal aangekomen in Patan zie je hoe de aardbeving hier heeft huis gehouden. Hier, nog meer dan in Kathmandu, zie je ingestorte oude tempels en gebouwen en veel huizen die worden onderstut (door houten balken, vaak aan elkaar getimmerd. heel veilig allemaal...). Op Durbar sqare, het tempelcomplex en oude koninklijk paleis van Patan, zijn de twee oudste tempels ingestort. Geen spoor meer van te vinden, behalve in onze verouderde reisgids. Maar ondanks dat alles is Patan nog steeds een heel mooie stad, kleiner en (soms) rustiger dan Kathmandu en een stuk pittoresker door de vele huizen met prachtig houtsnijwerk.

Vandaag zitten we dus al aan dag 4 in Kathmandu. Voor mij geen hoogdag want ik ben helaas heel de nacht ziek geweest en voel me nog steeds niet zo top. Op de planning vandaag staat een etentje met Krishna en zijn vrouw en wat we voor de rest ook maar willen. Ik hoop dat het strakjes wat beter gaat zodat ik niet te veel moet missen. We zullen zien!

Groetjes!

Here we go again!

Hallo iedereen,

Ja, daar gaan we weer! Na ondertussen alweer 3 jaar trekken we terug naar Nepal. Met we bedoel ik natuurlijk ik, Sanne, Anneliese (vanaf nu ook omschreven als "de mama") en Rudi (vanaf dit punt ookwel "de papa" genoemd). De schrijfster van deze blog, dat ben ik dus. Even om duidelijk te maken dat de verhalen die hierop komen steeds over ons zullen gaan maar natuurlijk vanuit mijn oogpunt.

Aangezien we nog niet eens op reis zijn vertrokken kan ik jullie natuurlijk nog niet veel spannende avonturen vertellen. Maar zoals dat met reizen ook gaat, begint alles moois met een goede voorbereiding!
Laat me dus beginnen met het schetsen van onze reisplannen. Eén van de redenen dat we naar Nepal trekken dit jaar is omdat het tehuis voor straatkinderen 'Shangrila Home' dit jaar maar liefst 20 jaar bestaat! En dat moet op een gepaste manier gevierd worden. Het Shangrila Home ziet er nu wel helemaal anders uit door de hevige aardbeving van enkele maanden geleden. Maar het Home bestaat nog steeds en gaat een mooie toekomst tegemoet. We laten de aardbeving dus geen roet in onze planning gooien!
Ter ere van het 20 jarig bestaan van het tehuis zullen we ook niet alleen naar Nepal gaan. Er werd dit jaar een heuse groepsreis georganiseerd. Wij zullen niet actief deelnemen aan de groepsreis en zullen ons eigen ding doen MAAR onze paden zullen vast en zeker vaak kruisen. Daarnaast reizen ook zeer veel vrienden en familie rond dezelfde periode naar Nepal en/of Thailand. We worden daar in het verre Azië dus omringd door familie en vrienden!

Wat we in Nepal juist zullen kunnen bezoeken is voor ons ook nog een verrassing. We hebben een hele planning opgesteld van wat we dit jaar zeker (opnieuw) willen doen. Maar of we al onze plannen kunnen uitvoeren, zal nog moeten blijken. Dit zal afhangen van hoe de boycot vanuit India, die zorgt voor een gigantisch tekort aan benzine, diesel, mazout en gas, vordert en hoe dit effect zal hebben op onze reis. Maar we laten dat niet te veel aan ons hart komen. Een dag in Nepal is altijd beter dan geen dag in Nepal!

Dit jaar gaan we niet enkel naar Nepal, maar reizen we ook verder door naar Thailand. Dit is niets nieuws voor mama en papa natuurlijk, maar voor mij is het de aller eerste keer! SPANNEND! Ik kijk er enorm naar uit om nieuw gebied te gaan verkennen: naar Bangkok, het tropische eiland, Thai Cuisine, the Bridge over the River Kwai en alle andere dingen die we in ons korte verblijf in Thailand gepropt hebben.

Om jullie een duidelijker ideetje te geven van hoe onze planning er precies uit ziet hier een klein overzichtje:

- 5 november: Vertrek
- 6 november: Aankomst in Kathmandu
- 9 november: vertrek naar Bardia (hopelijk)
- 13 november: Vertrek naar Chitwan
- 16 november: Terug naar de Kathmandu-vallei
- 20 november: Shangrila Home Feest!!
- 22 november: vertrek Thailand
-23 november: aankomst Bangkok
- 26 november: aankomst eiland
- 29 november: terug richting Bangkok
- 2 december: vertrek naar huis
- 3 december: Aankomst in Brussel

Zo, en daarmee rond ik mij eerste blogpost af. Ik hoop dat jullie het leuk zullen vinden om onze reis te volgen. Nu kan het aftellen dan officieel beginnen: nog 1 week!

Voorlopig nog Belgische groetjes,

Sanne, Rudi en Anneliese

In België maar nog met het hoofd in Nepal!

Namasté,

Hoewel ik inmiddeld heelhuids thuis ben (wat weer niet zonder de nodige problemen ging) zou ik in deze blog toch nog verder over Nepal willen vertellen. Omdat mijn laatste blog zo snel geschreven moest worden ben ik een heel groot deel vergeten vertellen. En dan zijn er natuurlijk ook nog onze belevenissen in Kathmandu. Dat alles zou ik nog graag willen vertellen voor ik jullie verder op de hoogte breng van onze weeral beworgen terugkeer.

In Chitwan (ja, CHitwan, met een CH, dom van mij) hebben we nog wel wat meer meegemaakt. Zoals ons papa die bijna opgegeten werd door een neushoor! Nou ja, bijna opgegeten is misschien een beetje overdreven maar hij heeft er eentje van iets dichter bij gezien dan hij zou willen. Mijn papa houdt nogal van vogels en hij is in Chitwan de eerste ochtend in alle vroegte vertrokken met een gids naar een deel jungle waar je heel goed kan vogelspotten. De eerste ochtend heeft hij blijkbaar niet zo heel erg veel gezien. Hij had wel wat mooie foto's kunnen nemen maar niets echt speciaal. Daarom is hij de volgende ochtend weer naar die plek gegaan, deze keer alleen. Dat had normaal geen probleem moeten zijn zonder gids aangezien het echt ging om en gedeelte van het reservaat, de echte jungle, maar een dichtbij gelegen stuk 'bos'. Of zo had ik het toch begrepen: geen echte jungle, dichtbijgelegen en veiliger. Toch kwam hij daar ineens een stel Nederlanders tegen (zoals overal) die hem kwamen informeren dat er een neushoorn in de buurt zat. Toen ons papa zijn verrekijker wou nemen, bleek het toch iets dichter bij te zitten. Een paar meter verder in een beek om specifiek te zijn. Ons papa zag net zijn oren boven het hoge gras uitkomen en hoorde het grommen. Ik moet jullie niet vertekken dat, ondanks de aanmaningen van de Nederlanders dat je gemakkelijk een foto kon nemen, ons papa zich maar snel uit de voeten heeft gemaakt.

Ook is onzen John spijtig genoeg onderweg naar Chitwan ziek geworden (hij was het natuurlijk al wel een beetje) en hij heeft dus spijtig genoeg niet heel veel van Chitwan kunnen genieten. Het was gelukkig niet de eerste keer dat ze in Chitwan waren maar toch wel heel erg jammer allemaal! Maar hij is er weer bovenop gekomen en dat is het belangrijkste.

Laatste wat ik vergeten melden was over Chitwan is misschien zelfs nog het meest speciale moment in Chitwan. Op de tweede en laatste avond, toen we weer eens aan het strandje op een terras naar de zonsondergang zaten te kijken, kwam er toch wel ineens rustig een olifant aangewandeld. Een tamme olifant natuurlijk met zijn rijder. Aangemoedigd door ons enthousiasme zijn ze een hele tijd blijven staan en hebben we de olifant vanaf het terras kunnen aaien, slurfje schudden EN popcorn te eten geven! Popcorn is een leuk snackje voor olifantjes, vooral om naar te kijken! Je giet eigenlijk gewoon een handje popcorn in zijn slurf die hij dan in zijn mond blaast! GENIAAL! Het was een hele lieve en mooie olifant en zwaaide zelfs heel vriendelijk 'namasté'! Even een olifant aaien en een snackje geven op een terrasje, weer een onvergetelijke ervaring!

Dat was denk ik wel alles over onze ervaringen in Chitwan. Het liefst zou ik natuurlijk mijn fantastische verhalen kunnen weergeven op foto's maar dat zal nog even moeten wachten. Mama en papa zitten in Thailand met alle sticks, fotokaarten en de laptop waardoor ik nu thuis zit zonder één foto van de reis. Maar ze hebben beloofd een paar door te sturen dus hopelijk duurt het niet te lang voor ik een paar hier kan bij zetten.

De rest van onze verhalen zullen volgen maar momenteel heb ik last van een enorme jetlag. Dat krijg je van 5 uren verschil tussen vertrek- en aankomstplaats.

Tot het volgende verhaal, nadat ik even goed geslapen heb!

Groetjes,
Sanne

Olifanten, Olifanten, Olifanten, HEEJ!

Hallo thuisfront!

Diegene die dachten dat we na onze bergtocht stil zouden zitten hadden het enorm mis. Na onze terugkomst hadden we nog 1 dag in Pokhara voor we weer verder trokken naar Shitwan. De voormiddag hebben we voornamelijk aan het ontbijt en achter de coputer gespendeerd. Ik voor mijn blog en mails, mama voor mails en bankzaken en papa vooral voor zijn foto's. Als je dan met z'n drietjes 1 computer deelt vult dat wel een voormiddagje. Tegen de middag zijn we even nog naar de winkeltjes gaan kijken, samen gaan eten en dan weer elks onze eigen weg gegaan. Sommigen zijn gaan rusten, anderen gaan wandelen en wij zijn de Nepalese toerist gaan uithangen. Op het meer van Pokhara kan je zelf met bootjes varen of je laten varen. Dit is eerder een populair tijdverdrijf voor de rijkere Nepalezen maar wij hebben dat toch ook eens gedaan. Het kost heel weinig om je door iemand met een bootje over het meer te laten varen voor een uurtje en het is zo heerlijk rustig en mooi. Vanop het meer heb je een heel erg apart uitzicht op alle bergen, een veel groter panorama dan we ooit zouden kunnen zien vanuit ons hotel of van op het strandje. Ook schattig was het eilendje op het water waar we even naartoe werden gevaren en waar een klein tempeltje op staat. Even wat rust na al die drukke dagen.

Na nog eens goed gaan eten, drinken en slapen zijn we dan de volgende dag (eergisteren) weer door getrokken naar Shitwan. Een rit met een gehuurd busje dat er max 6u over zou doen. Maar tot onze verbazing was er enorm weinig verkeer, leker rustig en hadden we een chauffeur die nogal goed doorreed. In 4u waren we al in Shitwan, ongeveer op de middag. Tijd genoeg om ons te installeren en het junglestadje al eens te verkennen. We logeren in de travellers Jungle Lodge, een lodge gerund door Ram, een man die de groep ook al jaren kent. Er is hier heel erg veel te doen in de jungle, Olifantjes rijden, jeep-safari en nog veel veel meer. Ram regelt alles dus dat is handig! 'S ochtends zijn we eerst met een deel van de groep naar het Olifantjes kweekcentrum gegaan. Een centrum waar speciaal olifanten gekweets worden, vooral om daarna gebruikt te worden en de landbouw, vervoer of voor safari. De olifantjes worden vanaf een bepaalde leeftijd getraind om te luisteren naar 1 persoon en wordt gebruikt als voertuig. Heel speciaal! Het klinkt een beetje raar maar gekweekte olifantjes kan je niet meer in het wild zetten en de olifanten zijn sterk, groot, redelijk goed te trainen en ze worden toch gebruikt door de mensen hier. Als ze niet zouden worden gekweekt zouden ze worden gevangen in het wild om gebruikt te worden. Dat zou natuurlijk een stuk rampzaliger zijn. Dat gezegd zijnde: baby-olifantjes zijn SCHATTIG!!!! De babytjes die nog klein genoeg zijn mogen vrij rondlopen en komen vaak naar je toe, om je een beetje te besnuffelen voor koekjes en om gewoon schattig te wezen. Niet iets dat je elke dag ziet!

We zijn optijd terug gegaan voor het wassen van de olifanten. In de grote rivier hier in Shitwan koman alle olifanten van de lodges samen om gewassen te worden door hun rijder. Maar eigenlijk is het vooral een enorm toeristisch evenement waarbij je op de olifanten kan gaan zitten, kan helpen wassen en enorm natgespoten kan worden door meneer of mevrouw de olifant zelf. Moet ik nog vertrellen dat ik dat uiteraard gedaan heb? Zoiets kan je ook niet echt thuis doen dus dat moesten ze mij geen twee keer vragen! Voor de moeite geef je de rijder een klein centje maar even olifantje rijden voor 1 euro, waar kan je dat nu doen? (En als blijkt dat de olifant de centjes van je aanneemt met zijn slurf en zo naar boven geeft aan de rijder,vind je dat ineens een heel stuk minder erg :) )

Om het thema van olifantjes verder te zeggen ben ik in de namiddag, rarara, olifantsafari gaan doen! Samen met Chris en Steve en heeeeeel veel andere toeristen zijn we op de rug van een olifant door de jungle gelopen, op zoek naar de neushoorns. Safari met de olifant is de beste en misschien ook de veiligste manier om neushoorn te gaan bekijken in de Jungle. Een neushorn kan heel erg slecht zien en ziet dus enkel een olifant staan, niet de mensen er bovenop. Aangezien olifanten gewoon in je Jungle grazen, in groep reizen en de neushoorns niets doen, grazen de beestjes gewoon lekker door. Ideaal om eens een neushoorn van dchtbij te zien. En we hadden enorm geluk! Aangekomen op de vlakte in de Jungle stonden er meteen een koppeltje prachtige neushoorn rustig te grazen. Missie meteen geslaagd. Tel daarbij wat 'jungle-zwijntjes', hertjes en aapjes op (en niet te vergeten de olifant waar je op zit) en de tocht was meer dan geslaagd.

Maar wacht, daarna was het nog niet gedaan. Aan de rivier hier is een heerlijk strand! Zonsondergang, en een pintje, dat is pas vakantie. En na de zonsondergang weer wat cultuur, dit keer in de vorm van Tharu-dansen. De Tharu's is een volk hier uit de Jungle. Ze wonen meestal nog steeds in lemen huisjes met een rieten dak en hebben een hele eigen cultuur. Om hun cultuur te tonen aan iedereen geven ze elke avond optredens met de traditionele dansen. Enkel ik en Steve zijn erheen gegaan. De rest had het al gezien of hadden geen zin meer (met andere woorden: ze bleven liever op het strand drinken). We zaten in een afgeladen volle zaal, vol met toeristen en ook Nepalese jongeren (het is vakantie momenteel). De sfeer was uitgelaten en choatisch, vele enthousiasme maar ook geroep en getier. Maar de dansen waren mooi, speciaal vooral en iets zoals het 'bollywood'-gedans dat je hier meestal te zien krijgt. Na de Cultuur met de grote C, was het weer tijd voor het traditionele eten, drinken en slapen.

En dat brengt ons bij vandaag. Het is hier nu ochtend en we zijn rustig aan het wachten op onze taxi naar de luchthaven. Vanuit Shitwan vertrekken we vandaag weer naar Kathmandu met een klein binnenlands vluchtje. Zo zijn we weer snel in Kathmandu om toch een beetje onze eerste verloren dagen in te halen. De kans dat we hier ook nog eens 3 dagen vast gaan zitten is redelijk klein dus we zullen het beste van onze resterende dagen in Kathmandu moeten maken. Dus de kans is groot dat mijn volgende verhaal het laatste zal zijn voor ik weer terug met beiden voetjes in het koude belgenlandje ben. Ik ga er toch vanuit dat het daar koud is, hier is het momenteel over de 30 graden in Shitwan en toch tegen de 25°C aan in Kathmandu. Dus dan mag ik er denk ik toch vanuit gaan dat het bij jullie koud is.

Tot het volgende verhaal!
Zonnige groetjes,
Sanne

Annapurna Trekking - Deel 2

Hier ben ik weer, uwtrouwe reportster in Nepal. Klaar voor deel 2 van onze trekking:

Dag 3: Gandruk - Tadapani - Banthanti (1900m - 2660m)

De cijfers liegen er niet om, weer een dag vol klimmen. Maar na 2 dagen bergflanken te beklimmen en af te dalen zaten we op dag 3 in de Jungle. In de bergen is ook natuurlijk veel woud en daar konden we op deze dag van genieten. De wandeling was helemaal anders dan de eerste twee dagen, ten eerste al omdat de jungle veel schaduw bied en het dus veel koeler was dan op de eerste 2 dagen. En hoewel het uitzicht op de bergen heel mooi is heeft de jungle toch ook bijzonder mooie uitzichten en een heerlijke sfeer. Zeker als je telkens langs watervallen klimt en daalt, over bergriviertjes moet spingen en de trapjes deels gemaakt zijn uit boomwortels. Het heeft toch ook wel iets magisch. Het klimmen was nog steeds niet gemakkelijker maar door de afwisseling, de koelte en de mooie watervallen toch al veel draaglijker. Als je de spierpijn niet mee rekent tenminste. Ik, als helemaal niet getrainde wandelaarster, had een verschikkelijke stijfheid in mijn kuiten, vooral van het stijle dalen. Het is te vergelijken met het gevoel dat je spier ineens te kort is geworden. Ik zal volgende keer (als die er ooit komt) toch wat meer mogen trainen op voorhand want de de ervaren trekkers/wandelaars/sporters hadden daar natuurlijk weer geen last van. Maar ach ja, goede voornemens hé!
De meeste trekkers stoppen op dag 3 in Tadapani (vertaald: Ver water) maar dat was ons wat te druk en te toeristisch. Dus zijn we er wat gaan eten 's middags, hebben genoten van het uitzicht en zijn nog een uurtje verder getrokken naar een rustige lodge in de bossen in Banthanti. Daar waren we echt enkel met onze groep gelogeerd. De avond animatie was om U tegen te zeggen want we hebben elk onze Nepalese horoscoop te horen gekregen en een hoop 'levenswijsheden' van gids Raju. De horoscopen gaan ongeveer allemaal hetzelfde maar sommige delen waren precies wel HEEL acuuraat en misschien wel een beetje verzonnen, met de nodige hillariteit. De levenswijsheden van Raju zijn niet zo zeer wijsheden maar eerder rijmpjes: 'Goodnight, sleep tight, don't fight in the middle of the night', 'why not, donut, coconut, peanut', 'honey, money, funny'. Ik kan niet zeggen dat er wijzer van ben geworden maar het blijft wel enorm hangen!

Dag 4: Banthanti - Gorepani (2660m - 3100)

De wandeling opm dag 4 was vergelijkbaar met dag 3. Door het woud, in de schaduw, op en neer langs de watervallen. Wel heel erg mooi weeral. Maar deze dag zijn we naar het hoogste punt van onze wandeling geklommen met het mooie panorma. Op de heuveltop aangekomen hadden we een prachtig zicht op alle bergen die we al hadden gezien, maar nu van heel dichtbij. Maar ook kregen we eindelijk de hoogste berg van het hele Annapurnagebied te zien, de Dhaulagiri, met 8167 meter hoog, de 7e hoogste berg in de Himalaya.
Verder hebben we Stef leren kennen als ware wereldverbeteraar en natuurliefhebber, niet dat het zo'n verrassing was hoor. De mooie wandelroutes die we nemen zijn vaak bevuild met een hoop afval. Vreemd genoeg is dat afval niet echt van de toeristen maar van de locals zelf. Stef kon het niet meer aan zien, toch zeker niet in deze mooie omgeving en heeft met hulp van een van onze dragers Ganesh, onderweg al het afval in een vuilniszak verzameld om daarna gewoon in de vuilbak te gooien. Fantasisch gedaan vind ik zelf. En dat vonden we eigenlijk allemaal. Je kan niet alles oplossen maar alle beetjes helpen. En het was ook een hoop afval dat Stef kon verzamelen dus het was nodig precies. Een medialle voor Stef!

Dag 5: Gorepani - Sikha (dalen dalen dalen)

Gorepani is een heel geliefde en bekende stopplaats voor trekkers, vooral omdat gorepani aan de voet van Poonhill ligt, een heuvel vanwaar je naar en prachtige zonsopgang op de bergen kan kijken. Dat heb ik dus ook gedaan, samen met een paar van de groep die het aan durfden: Stef, Steve, Kris, Papa en ik. Niet iedereen dus want zoals ik al zei, het gaat om de zonsopgang, wat wil zeggen dat we om 5u 's ochtends vertrokken voor een klimmetje van een uur naar Poonhill om optijd te zijn voor het opkomen van de zon. Poonhill is wel enorm touristisch dus we waren zeker niet de enige klimmers. Je gaat als het ware met een treintje toeristen achter elkaar de berg op en op de Hill ben je zeker niet alleen. Maar dat uitzicht en die ervaring maakt alles goed. Voor zo'n mooi schouwspel neem je die kl**teklim, die 100 toeristen en het vroege uur er wel bij. De zon komt op en geeft een gouden gloed aan te bergtoppen in het parnorma. Langzaam maar zeker worden alle bergen verlicht en wat is dat mooi. We hadden enorm veel geluk met het weer, geen wolkje en volle maan waardoor je zelf is het donker mooie witte lichte bergen kon zien. Daarvoor ga je dus trekken.
Al heel vroeg waren we weer beneden en vertrokken voor de eigenlijke tocht, de daling. Meestal wordt in 1 keer van Gorepani naar Tatopani getrokken, zo'n 7 tot 8 uur maar omdat we een dag over hadden hebben we die daling in 2 geknipt. Dus lekker vroeg in de middag zijn we in Sikha aangekomen. Eerst zijn we nog gepasseerd langs een dorp waar een man uit Bruggen een medische post en een middelbare school heeft opgericht voor de lokale bevolking. Hij was gelukkig aanwezig dus we hebben ook nog een rondleiding gekregen in de medische post en alle mooi dingen die hij daar verwezelijkt. Eenmaal aangekomen op in onze lodge hebben we goed in het zonnetje gezeten en wat gezellig gedronken met de dragers en gids. Die jongens zijn daarbij nog in de Roxy gevolgen en het hek was van de dam. Met als gevolg een hele hoop dronken Nepaleesjes! Dat werd een avond vol muziek en dans en een hele hoop Nepalese wijsheden. Party!

Dag 6: Sitkha - Tatopani (blijven dalen)

De volgende dag dan maar het tweede deel van de grote daling, naar Tatopani. In Tatopani hadden we een heel erg mooie lodge die ons was aanbevolen door de Brugse Paul van de Medische post van de vorige dag. Een lodge met een hele mooie tuin, veel fruit, super lekker eten EN een pad rechtstreeks naar de warmwaterbronnen. JAAA, warmwaterbronnen. Na 6 dagen trekking zijn we gaan sudderen in heerlijke warm/hete baden in tussen de heuvels en de bergen en naast de rivier. HELEMAAL VAKANTIE! Met een pint in de hand in een heet bad en relaxen! We hadden het verdiend!

Dag 7: Tatopani - Beni - Pokhara ('Belgisch' plat)

De laatste dag was, volgens onze gids en dragers, de saaiste. De weg van Tatopani naar Beni is plat (voor hun standaarden toch zeker) en lang en heel stoffig. Hoewel alle andere paden die we bewandeld hebben, enkel voor wandelaars is, was dit ook een autoweg waardoor we vaak uit de weg moesten voor verschillende voertuigen die een hele hoop stof deden opwaaien (letterlijk dus). Eerst hadden we er een beetje schrik voor en we wilden met sommigen zelfs een bus huren voor het laatste eind maar we waren gekomen om te trekken dus trekken heb ben we gedaan, tot de laatste dag. Alles viel op zich nog wel mee, het stof, de voertuigen en de drukte. EN het was plat, en dat zijn we toch wel zeker gewoon! Dus anders dan andere dagen zijn we er als een pijl uit een boog vandoor gegaan en deze keer kon onze gids amper volgen. Met het tempo dat wij aanhielden hebben we er zeker anderhalf uur minder lang over gedaan dan initieel gedacht. MAAR voor mij ging het de paar laatste kilometers mis. Langzaam maar zeker begaf mijn rechter enkel het onder het wandelen en begon deze meer en meer pijn te doen. Eenmaal gestopt voor de lunch kon ik niet meer goed op mijn enkel staan zonder pijn en hebben we eens gekeken: een ontsteking op de achillespees. Eigenlijk overdaan dus, te veel belast. Ja, lap! Het laatste half uurtje van de wandeling heb ik dus afgelegd met de taxi. Nu moet ik eigenlijk veel rusten, ontstekingsremmers slikken en gel op smeren. Dat rusten is een beetje een probleem aangezien ik nog steeds op vakantie ben maar met de pillen, de gel en het zo min mogelijk belasten hoop ik dat het binnen een paar dagen beter is, en zeker niet erger. Na onze wandeling hebben we de bus genomen voor 3 uur terug naar Pokhara. Soms over nogal wat enge weggetjes maar vooral met weer mooie uitzichtjes. Een mooie afsluiter!

HEHE, ik ben er geraakt. De rest heb ik in het hele begin al verteld. Als jullie alles hebben gelezen, proficiat! En dankjewel voor je interesse in onze avonturen. Het was een mooie ervaring maar als je nu vraagt of ik het ooit nog eens zou doen zou het antwoord waarschijnlijk 'neen' zijn. Maar ik hoor dat, dat normaal is. Na een paar jaar ben je de miserie vergeten en blijven de mooie herinneringen over. Dus vraag het mij binnen een paar jaar nog eens, wie weet!

Groetjes,
Sanne
En de rest van de 'white monkeys'.

PS: de verhalen zijn wat te lang om vanavond nog te overlezen op eventuele typ- of schrijffouten. Hiervoor mijn excuses alvast en hopelijk kan ik de tijd nog nemen om ze er nog uit te halen.