Namasté,

Hoewel ik inmiddeld heelhuids thuis ben (wat weer niet zonder de nodige problemen ging) zou ik in deze blog toch nog verder over Nepal willen vertellen. Omdat mijn laatste blog zo snel geschreven moest worden ben ik een heel groot deel vergeten vertellen. En dan zijn er natuurlijk ook nog onze belevenissen in Kathmandu. Dat alles zou ik nog graag willen vertellen voor ik jullie verder op de hoogte breng van onze weeral beworgen terugkeer.

In Chitwan (ja, CHitwan, met een CH, dom van mij) hebben we nog wel wat meer meegemaakt. Zoals ons papa die bijna opgegeten werd door een neushoor! Nou ja, bijna opgegeten is misschien een beetje overdreven maar hij heeft er eentje van iets dichter bij gezien dan hij zou willen. Mijn papa houdt nogal van vogels en hij is in Chitwan de eerste ochtend in alle vroegte vertrokken met een gids naar een deel jungle waar je heel goed kan vogelspotten. De eerste ochtend heeft hij blijkbaar niet zo heel erg veel gezien. Hij had wel wat mooie foto's kunnen nemen maar niets echt speciaal. Daarom is hij de volgende ochtend weer naar die plek gegaan, deze keer alleen. Dat had normaal geen probleem moeten zijn zonder gids aangezien het echt ging om en gedeelte van het reservaat, de echte jungle, maar een dichtbij gelegen stuk 'bos'. Of zo had ik het toch begrepen: geen echte jungle, dichtbijgelegen en veiliger. Toch kwam hij daar ineens een stel Nederlanders tegen (zoals overal) die hem kwamen informeren dat er een neushoorn in de buurt zat. Toen ons papa zijn verrekijker wou nemen, bleek het toch iets dichter bij te zitten. Een paar meter verder in een beek om specifiek te zijn. Ons papa zag net zijn oren boven het hoge gras uitkomen en hoorde het grommen. Ik moet jullie niet vertekken dat, ondanks de aanmaningen van de Nederlanders dat je gemakkelijk een foto kon nemen, ons papa zich maar snel uit de voeten heeft gemaakt.

Ook is onzen John spijtig genoeg onderweg naar Chitwan ziek geworden (hij was het natuurlijk al wel een beetje) en hij heeft dus spijtig genoeg niet heel veel van Chitwan kunnen genieten. Het was gelukkig niet de eerste keer dat ze in Chitwan waren maar toch wel heel erg jammer allemaal! Maar hij is er weer bovenop gekomen en dat is het belangrijkste.

Laatste wat ik vergeten melden was over Chitwan is misschien zelfs nog het meest speciale moment in Chitwan. Op de tweede en laatste avond, toen we weer eens aan het strandje op een terras naar de zonsondergang zaten te kijken, kwam er toch wel ineens rustig een olifant aangewandeld. Een tamme olifant natuurlijk met zijn rijder. Aangemoedigd door ons enthousiasme zijn ze een hele tijd blijven staan en hebben we de olifant vanaf het terras kunnen aaien, slurfje schudden EN popcorn te eten geven! Popcorn is een leuk snackje voor olifantjes, vooral om naar te kijken! Je giet eigenlijk gewoon een handje popcorn in zijn slurf die hij dan in zijn mond blaast! GENIAAL! Het was een hele lieve en mooie olifant en zwaaide zelfs heel vriendelijk 'namasté'! Even een olifant aaien en een snackje geven op een terrasje, weer een onvergetelijke ervaring!

Dat was denk ik wel alles over onze ervaringen in Chitwan. Het liefst zou ik natuurlijk mijn fantastische verhalen kunnen weergeven op foto's maar dat zal nog even moeten wachten. Mama en papa zitten in Thailand met alle sticks, fotokaarten en de laptop waardoor ik nu thuis zit zonder één foto van de reis. Maar ze hebben beloofd een paar door te sturen dus hopelijk duurt het niet te lang voor ik een paar hier kan bij zetten.

De rest van onze verhalen zullen volgen maar momenteel heb ik last van een enorme jetlag. Dat krijg je van 5 uren verschil tussen vertrek- en aankomstplaats.

Tot het volgende verhaal, nadat ik even goed geslapen heb!

Groetjes,
Sanne