Bonjours mes amis!

We hernemen ons verslag terug van zondag, mijn verjaardag! Nog eens bedankt aan iedereen voor de leuke verjaardagswensen. Het was een hele mooie dag! We zijn uiteraard onze dag begonnen met de lokale aquagym... te aanschouwen. Oeps! 8u was voor ons toch iets te vroeg om al intensief te sporten. Maar een paar uurtjes later zijn we uiteraard in de zee gesprongen. Na de welkome afkoeling in de zee en een strandwandeling zouden we om 12u vertrekken naar onze volgende bestemming, lac rose. Lac rose is inderdaad een roze meer met een gigatisch zoutgehalte dat ligt op een 30min rijden van Dakar. Om 12u hadden we afgesproken met Henri die ons de auto en de chauffeur zou bezorgen. Maar zoals verwacht was er om 12u geen stoor van Henri. The african way! We hebben ons dan maar in de plaatselijke strandbar 'black en white' gezet, ons nieuwe stamcafé in Dakar! Wat een straf!

Anderhalf uur later was Henri daar. Auto, check. Driver, not so much. Een chauffeur vinden voor onze tocht blijkt toch een uitdaging. Henri is dan maar voor gereden naar het meer en papa is met onze gehuurde auto gevolgd. Toen bleek dat onze gps beter wist dan Henri, hoe aan lac rose te geraken, leek het Henri geen slecht idee dat papa zelf zou rijden. Of toch een stuk. We waren eerst niet zo heel zeker van die afspraak. Ik moet vast niet vertellen dat rijden in senegal best wel uitdagend is. Wat ze hier een nationale autosnelweg noemen, noemen wij amper een autoweg. En je moet vooral oppassen dat de gps je niet door zandwegen stuurt. Maar het geeft ons wel veel meer vrijheid en de luxe om te gaan en staan waar en wanneer we willen.

Maar eerst dus Lac Rose. Nadat we ons installeerden op ons hotelletje, zijn we te voet, gewapend met camera's en verrekijkers naar het rose meer gegaan. En wat bleek? Het roze meer is helemaal niet zo roze als je zou hopen. Van veraf toch. Hoe dichter we bij het meer kwamen, hoe meer we toch het roze en extreem zoute water zagen. Maar het zijn vooral de vogels die hier indrukkend zijn. We zagen bij aankomst al meteen gieren, de kapgier op precies te zijn. Niet zo groot als zijn broeders, de beter gekende maar zeldzame moniksgier, maar daarom niet minder indrukwekkend. En totaal niet schuw! Samen met bevriende zwarte wouwen, zilverrijgers en koerijgers poseerden ze vrolijk aan een plas in de buurt van het meer.

Vol goede moed hadden we onze zwembroeken aangetrokken om in het zoute meer te zwemmen, maar eenmaal aangekomen hadden we meer zin om van de rust te genieten met een lekker frisse cola en vol bewondering te kijken naar de overvliegende gieren. Wat een verschil met Dakar! Een plons in het zwembad van het hotel, die kon er echter wel nog bij en het eten in ons hotel was ook enorm lekker. Onze complimenten aan 'chef' Clément van misschien 25 jaar oud. Op het desert, een zalige bakbanaan flambé, toverde mama plots gigantische glitterende verjaardagskaarsen boven. Er zijn echt wel ergere manieren om je verjaardag te vieren.

Maandag, na 1 overnachting aan lac rose, was het tijd om onze eerste lange tocht aan te vangen met de auto. Van lac rose naar saint Louis in het Noorden, aan de grens met Mauretanie. Mijn droom van luisterboeken luisteren tijdens onze vele ritten ging in rook op want ik ben gebombardeerd tot bijrijder/navigator/kaartlezer. Papa rijdt echt als een held door het Senegalese verkeer. Ik heb al gezegd dat het verkeer hier niet eenvoudig is. Maar reken daar nog eens bij dat onze gps ons eerst langs een gigantische zandweg stuurde met enorm veel los zand en onze auto is zeker geen 4x4! Met veel stress en schrik om te stranden op een afrikaanse zandweg, is papa er als een pro doorgeraakt. Na switch van gps (thank god for google maps!), veeeeel kilometers, veel dorpen en veel mensen, zijn we na 4u30 aangekomen in Saint Louis.

Ons hotel ligt op een spie land in het water, la langue de barbarie genoemd. Verder door, op de eilanden in de buurt, ligt het national park van la langue de barabarie. Helaas hebben we geen tijd om dit echt te gaan bezoeken maar er komen nog zo veel parken! Maandag hebben we na de rit genoten van een rustige avond op het hotel en aan het strand. De golven in de zee zijn hier gigantisch! En toch was ons papa zo zot om erin te zwemmen! Niet te diep natuurlijk want dat is gewoon ronduit gevaarlijk. Ik ben er enkel met mijn benen ingeweest en mijn benen zijn nu super goed gescrubd. Een schoonheidsbehandeling van moeder natuur.

Vandaag, dinsdag, zijn we de historische stad Saint Louis gan bezoeken, gekend om zijn koloniale geschiedenis en het feit dat het één van de eerste handelssteden met Europa was. Na nog een poging om af te spreken met iemand, Babacar, een neef van Henri, blijkt toch dat we moeilijk kunnen wennen aan 'la moienne Africaine'. Hoewel ik absoluut geloof dat we iets kunnen leren van de Afrikaanse no-stress filosofie, is het toch heel moeilijk om te combineren met onze gedrevenheid. Het is ONMOGELIJK om hier met iemand af te spreken. Als je op reis bent wil je zo veel mogelijk zien in een zo kort mogelijke tijd, en toch zonder te veel stress. Iemand die na een uur nog niet opdaagt, helpt daar niet bij. We hebben het dus opgegeven en doen dit wel op ons eigen tempo. Dus: zonder lokale gids taxi genomen naar het centrum.

Eens in Saint Louis hebben we de touristische route genomen: een tocht met paard en kar door het historische centrum met gids. Za-lig! Ok, wandelen kon ook. Maar 3u wandelen op het heetst van de dag? Dan toch maar met de kar. Hier zijn vele mooie koloniale gebouwen, gerestaureerd, niet gerestaureerd en gewoon in verval. Saint louis is eigenlijk een eilandje in de rivier 'Senegal' en de frisse zeebries doet wonderen! Mauretanië kunnen we gewoon zien liggen van hieruit, de architectuur is hier mooi, de pelikanen groot en de vismarkt stinkend. Een geslaagde dag dus!

Helaas paste de national park niet meer in onze planning maar morgen trekken we weer naar Toubacouta, en prachtig gebied met natuur naar lieve lust. Maar we moeten er wel eerst geraken...

Het avontuur is begonnen!

Au revoir!

Groetjes,

Sanne, Rudi & Anneliese