Namasté!

Onze aankomst in Chitwan was weer een blij weerzien! Het hotel waar we verbleven, het Travellers Jungle Camp, is een hotel waar wij en vele anderen die geassocieerd zijn met Shangrila Home al vele jaren verblijven. De hotelbaas, Ram, is een super toffe en lieve man en kwam ons meteen vrolijk begroeten. En eenmaal goed en wel geïnstalleerd in onze kamer zijn we de groepsreis gaan vervoegen voor een pintje aan de waterkant.

In Chitwan hadden we eigenlijk niet veel gepland. Vooral even uitrusten als het kon. Chitwan is te vergelijken met Bardia, een mooi natuurreservaat met vele dieren, een lekker tropisch klimaatje (hoewel de temperatuur vaak niet boven de 27°C gaat hoor, dus draaglijk) en natuurlijk veel opties tot safari’s. Het grote verschil is dat Chitwan veel toeristischer is, waar Bardia meer rustig en ongerept is. Omdat we dus het hele safari-gedoe al gehad hadden, besloten we om deze niet meer mee te doen en ons eigen ding te doen. De eerste dag kwamen we pas rond 18u aan, dus na een pintje aan het water hebben we gewoon gezellig samen met de groep gegeten en een klein feestje gebouwd in het hotel. Er was voor ons een heel buffet voorzien en een open veldje tussen de palmbomen was omgetoverd tot eetplaats, met tafels rond het kampvuur. Het had toch wel zeer veel weg van ‘de eilandraad’, maar we hebben niemand weg gestemd hoor!

Onze tweede dag in Chitwan zijn we ’s ochtends gaan kijken hoe ze de olifanten wassen. Rond 10u komen alle rijders (of mahoets) met hun olifant naar de rivier om de olifanten te wassen, een grote belevenis voor toeristen en iets wat ik nooit wil missen! Toeristen mogen van de mahoets, natuurlijk voor een kleine som, mee op de olifanten zitten of zelfs staan en mee helpen wassen. Het zal jullie waarschijnlijk niet echt verbazen dat ik bij de eerst kans die ik kreeg dan ook meteen mee een olifant op ben gekropen! Met natuurlijk de nodige foto’s om het te bewijzen. Het geeft allemaal natuurlijk wel een dubbel gevoel. Ik wou heel graag op een olifant zitten, de olifant aaien en als het kan zelfs knuffelen maar of die olifant dat allemaal wel zo leuk vindt om al die toeristen op haar rug te hebben, is natuurlijk een andere vraag.
In de namiddag is papa met Tom vertrokken voor een stevige fietstocht naar de ‘2000 lakes’, een natuurgebied in de buurt waar er dus 2000 meren zouden moeten liggen. Die liggen er enkel in moesson seizoen natuurlijk maar ze vonden het nog steeds heel mooi en papa heeft uiteraard nog eens nieuwe vogels gezien. Mama en ik zijn dan te voet naar het ‘Elephant Breeding Center’ gegaan. Dit is een centrum waar ze olifanten kweken voor ‘domestic use’, om thuis te houden dus en om mee te werken. Toch wel een eindje gaan maar onderweg kom je veel mooie dingen tegen, dingen waar je anders niet zo op let. Je komt langs traditionele Tharu-huizen, huizen gemaakt van takken en bezet met leem, soms zelfs mooi versierd met eigen schilderingen voor de feestdagen. Zo steek je ook eens een ‘rivier’ te voet over omdat je vindt dat een overzetbootje toch niet nodig is voor zo’n ondiep water! (Wel dus, want onder dan ondiep water zitten allemaal kleine steentjes, AUW!) En wat hadden we geluk dat er net weinig toeristen waren, waardoor we alle olifanten in alle rust konden bewonderen en begroeten. Met natuurlijk extra aandacht voor de aller kleinsten! Ik heb HEEL MISSCHIEN zelfs een paar koekjes gegeven aan één van de kleine olifantjes, heel misschien maar… :)

Op de derde dag in Chitwan zijn we samen met Tom en Evy naar Devigat gegaan, een zeer heilige hindoeïstische plaats op nog geen 3 kwartier rijden van ons hotel. Devigat is een dorp/stadje waar 2 heilige rivieren samen komen en waar volgens het hindoeïstische geloof veel heilige evenementen hebben plaatsgevonden. Hier komen ook zeer veel oude mensen naartoe die nergens anders meer heen kunnen, die vaak geen familie meer hebben, om gezamenlijk hun oude dagen de slijten, te bidden en uiteindelijk te sterven. Hier zorgt de staat een beetje voor hun oude dag omdat ze in de tempels vaak terecht kunnen en als ze sterver zijn ze er zeker van dat ze gecremeerd zullen worden en in de heilige rivier worden uitgestrooid. Een zeer bijzondere plaats, dat voel je ook. Geen toeristen, enkel mensen die komen bidden en nepalese families die op uitstap komen. Je voelt de mystiek ook in de lucht hangen en de hele plaats straalt iets sereen uit. We hadden een gids bij die zelf ook hindoe was en ons zeer veel kon vertellen over het toch wel zeer ingewikkeld geloof en de gebruiken. Ik ben heel blij dat ik dit gezien heb. Voor mij iets totaal nieuw en enorm leerrijk.

Voor de rest hebben we in Chitwan niet veel meer ondernomen. Zoals ik al zei hebben we ook vaak gewoon gerust en het lekker kalm aan gedaan. Papa voelde zich ook niet altijd even goed. Al moet ik zeggen dat voor mij veel van de mooiste momenten in Chitwan, gewoon plaats hebben gevonden in het hotel zelf: bij de olifantjes! Ram, de baas van het hotel, heeft zelf ook olifanten, eentje van 30 jaar oud en een van 10 jaar oud. De jongste is echt nog een puberaal dier en enorm speels maar Basanti van 30 jaar oud is een enorm lief beestje dat je zelfs met gemak kan aaien en knuffelen. Daar heb ik de paar dagen dat we in Chitwan waren dan ook gretig ‘misbruik’ van gemaakt! Ik heb nog nooit van mijn leven zo vaak olifanten geknuffeld en gestreeld. Wat een mooie dieren en wat een eer om zo dicht te kunnen staan en ze te kunnen aaien en kriebelen! Ik heb beide olifanten ook geregeld banaantjes of andere lekkernij mogen voederen. Ze zeggen dat een olifant voor de rest van zijn leven onthoudt wie hem of haar ooit eten heeft gegeven. Ik hoop nu dus enorm dat ze eens goed hebben gesnuffeld en dat we bij onze volgende ontmoeting gewoon rustig verder kunnen knuffelen!

Oh, dan vergeet is nog bijna het spannendste moment in Chitwan de vertellen: de wilde neushoorn! Bij onze aankomst kregen we al van Ram te horen dat er geregeld ’s nachts een wilde neushoorn passeert, niets om schrik van te hebben maar toch maar beter ’s nachts niet op wandel gaan. Ok, even slikken maar niets waar wij, doorwinterde junglewandelaars, ons druk in maken. Tot plots, op de laatste avond tijdens het avondeten, we een geweldig getrompetter hoorden van de olifanten. Ook de olifanten van de buren begonnen hels kabaal te maken en we horen plots ‘wild rino!’. De neushoorn had zich even van uur vergist en had besloten om nu al door de achtertuin van het hotel te wandelen, wat enkele meters achter onze eetplaats was, met als scheiding enkel een heggetje. Chaos alom! Enkele mensen liepen even in paniek een kamer binnen, enkelen bleven op hun plek en enkele dappere gasten zijn natuurlijk meteen (onder begeleiding van een gids) gaan kijken. Ik heb zelf niets gezien maar er liep inderdaad een wilde neushoorn achter onze rug door. Deze was natuurlijk zwaar geschrokken van de olifanten en de mensen en heeft het meteen rustig op een lopen gezet en heeft geen kwaad gedaan. Maar wat was me dat even schrikken! Weer een verhaal voor in het archief!

Nu zit ik weer in Kathmandu en het is zelfs al weer bijna tijd om door te reizen. Wat gaat de tijd toch snel. Ik hoop snel weer een momentje vrij te hebben om jullie te berichten over deze laatste etappe in Nepal, voor we naar Thailand vertrekken.

Tot snel!
Groetjes,
Sanne (en Rudi en Anneliese)