Hier ben ik weer, uwtrouwe reportster in Nepal. Klaar voor deel 2 van onze trekking:

Dag 3: Gandruk - Tadapani - Banthanti (1900m - 2660m)

De cijfers liegen er niet om, weer een dag vol klimmen. Maar na 2 dagen bergflanken te beklimmen en af te dalen zaten we op dag 3 in de Jungle. In de bergen is ook natuurlijk veel woud en daar konden we op deze dag van genieten. De wandeling was helemaal anders dan de eerste twee dagen, ten eerste al omdat de jungle veel schaduw bied en het dus veel koeler was dan op de eerste 2 dagen. En hoewel het uitzicht op de bergen heel mooi is heeft de jungle toch ook bijzonder mooie uitzichten en een heerlijke sfeer. Zeker als je telkens langs watervallen klimt en daalt, over bergriviertjes moet spingen en de trapjes deels gemaakt zijn uit boomwortels. Het heeft toch ook wel iets magisch. Het klimmen was nog steeds niet gemakkelijker maar door de afwisseling, de koelte en de mooie watervallen toch al veel draaglijker. Als je de spierpijn niet mee rekent tenminste. Ik, als helemaal niet getrainde wandelaarster, had een verschikkelijke stijfheid in mijn kuiten, vooral van het stijle dalen. Het is te vergelijken met het gevoel dat je spier ineens te kort is geworden. Ik zal volgende keer (als die er ooit komt) toch wat meer mogen trainen op voorhand want de de ervaren trekkers/wandelaars/sporters hadden daar natuurlijk weer geen last van. Maar ach ja, goede voornemens hé!
De meeste trekkers stoppen op dag 3 in Tadapani (vertaald: Ver water) maar dat was ons wat te druk en te toeristisch. Dus zijn we er wat gaan eten 's middags, hebben genoten van het uitzicht en zijn nog een uurtje verder getrokken naar een rustige lodge in de bossen in Banthanti. Daar waren we echt enkel met onze groep gelogeerd. De avond animatie was om U tegen te zeggen want we hebben elk onze Nepalese horoscoop te horen gekregen en een hoop 'levenswijsheden' van gids Raju. De horoscopen gaan ongeveer allemaal hetzelfde maar sommige delen waren precies wel HEEL acuuraat en misschien wel een beetje verzonnen, met de nodige hillariteit. De levenswijsheden van Raju zijn niet zo zeer wijsheden maar eerder rijmpjes: 'Goodnight, sleep tight, don't fight in the middle of the night', 'why not, donut, coconut, peanut', 'honey, money, funny'. Ik kan niet zeggen dat er wijzer van ben geworden maar het blijft wel enorm hangen!

Dag 4: Banthanti - Gorepani (2660m - 3100)

De wandeling opm dag 4 was vergelijkbaar met dag 3. Door het woud, in de schaduw, op en neer langs de watervallen. Wel heel erg mooi weeral. Maar deze dag zijn we naar het hoogste punt van onze wandeling geklommen met het mooie panorma. Op de heuveltop aangekomen hadden we een prachtig zicht op alle bergen die we al hadden gezien, maar nu van heel dichtbij. Maar ook kregen we eindelijk de hoogste berg van het hele Annapurnagebied te zien, de Dhaulagiri, met 8167 meter hoog, de 7e hoogste berg in de Himalaya.
Verder hebben we Stef leren kennen als ware wereldverbeteraar en natuurliefhebber, niet dat het zo'n verrassing was hoor. De mooie wandelroutes die we nemen zijn vaak bevuild met een hoop afval. Vreemd genoeg is dat afval niet echt van de toeristen maar van de locals zelf. Stef kon het niet meer aan zien, toch zeker niet in deze mooie omgeving en heeft met hulp van een van onze dragers Ganesh, onderweg al het afval in een vuilniszak verzameld om daarna gewoon in de vuilbak te gooien. Fantasisch gedaan vind ik zelf. En dat vonden we eigenlijk allemaal. Je kan niet alles oplossen maar alle beetjes helpen. En het was ook een hoop afval dat Stef kon verzamelen dus het was nodig precies. Een medialle voor Stef!

Dag 5: Gorepani - Sikha (dalen dalen dalen)

Gorepani is een heel geliefde en bekende stopplaats voor trekkers, vooral omdat gorepani aan de voet van Poonhill ligt, een heuvel vanwaar je naar en prachtige zonsopgang op de bergen kan kijken. Dat heb ik dus ook gedaan, samen met een paar van de groep die het aan durfden: Stef, Steve, Kris, Papa en ik. Niet iedereen dus want zoals ik al zei, het gaat om de zonsopgang, wat wil zeggen dat we om 5u 's ochtends vertrokken voor een klimmetje van een uur naar Poonhill om optijd te zijn voor het opkomen van de zon. Poonhill is wel enorm touristisch dus we waren zeker niet de enige klimmers. Je gaat als het ware met een treintje toeristen achter elkaar de berg op en op de Hill ben je zeker niet alleen. Maar dat uitzicht en die ervaring maakt alles goed. Voor zo'n mooi schouwspel neem je die kl**teklim, die 100 toeristen en het vroege uur er wel bij. De zon komt op en geeft een gouden gloed aan te bergtoppen in het parnorma. Langzaam maar zeker worden alle bergen verlicht en wat is dat mooi. We hadden enorm veel geluk met het weer, geen wolkje en volle maan waardoor je zelf is het donker mooie witte lichte bergen kon zien. Daarvoor ga je dus trekken.
Al heel vroeg waren we weer beneden en vertrokken voor de eigenlijke tocht, de daling. Meestal wordt in 1 keer van Gorepani naar Tatopani getrokken, zo'n 7 tot 8 uur maar omdat we een dag over hadden hebben we die daling in 2 geknipt. Dus lekker vroeg in de middag zijn we in Sikha aangekomen. Eerst zijn we nog gepasseerd langs een dorp waar een man uit Bruggen een medische post en een middelbare school heeft opgericht voor de lokale bevolking. Hij was gelukkig aanwezig dus we hebben ook nog een rondleiding gekregen in de medische post en alle mooi dingen die hij daar verwezelijkt. Eenmaal aangekomen op in onze lodge hebben we goed in het zonnetje gezeten en wat gezellig gedronken met de dragers en gids. Die jongens zijn daarbij nog in de Roxy gevolgen en het hek was van de dam. Met als gevolg een hele hoop dronken Nepaleesjes! Dat werd een avond vol muziek en dans en een hele hoop Nepalese wijsheden. Party!

Dag 6: Sitkha - Tatopani (blijven dalen)

De volgende dag dan maar het tweede deel van de grote daling, naar Tatopani. In Tatopani hadden we een heel erg mooie lodge die ons was aanbevolen door de Brugse Paul van de Medische post van de vorige dag. Een lodge met een hele mooie tuin, veel fruit, super lekker eten EN een pad rechtstreeks naar de warmwaterbronnen. JAAA, warmwaterbronnen. Na 6 dagen trekking zijn we gaan sudderen in heerlijke warm/hete baden in tussen de heuvels en de bergen en naast de rivier. HELEMAAL VAKANTIE! Met een pint in de hand in een heet bad en relaxen! We hadden het verdiend!

Dag 7: Tatopani - Beni - Pokhara ('Belgisch' plat)

De laatste dag was, volgens onze gids en dragers, de saaiste. De weg van Tatopani naar Beni is plat (voor hun standaarden toch zeker) en lang en heel stoffig. Hoewel alle andere paden die we bewandeld hebben, enkel voor wandelaars is, was dit ook een autoweg waardoor we vaak uit de weg moesten voor verschillende voertuigen die een hele hoop stof deden opwaaien (letterlijk dus). Eerst hadden we er een beetje schrik voor en we wilden met sommigen zelfs een bus huren voor het laatste eind maar we waren gekomen om te trekken dus trekken heb ben we gedaan, tot de laatste dag. Alles viel op zich nog wel mee, het stof, de voertuigen en de drukte. EN het was plat, en dat zijn we toch wel zeker gewoon! Dus anders dan andere dagen zijn we er als een pijl uit een boog vandoor gegaan en deze keer kon onze gids amper volgen. Met het tempo dat wij aanhielden hebben we er zeker anderhalf uur minder lang over gedaan dan initieel gedacht. MAAR voor mij ging het de paar laatste kilometers mis. Langzaam maar zeker begaf mijn rechter enkel het onder het wandelen en begon deze meer en meer pijn te doen. Eenmaal gestopt voor de lunch kon ik niet meer goed op mijn enkel staan zonder pijn en hebben we eens gekeken: een ontsteking op de achillespees. Eigenlijk overdaan dus, te veel belast. Ja, lap! Het laatste half uurtje van de wandeling heb ik dus afgelegd met de taxi. Nu moet ik eigenlijk veel rusten, ontstekingsremmers slikken en gel op smeren. Dat rusten is een beetje een probleem aangezien ik nog steeds op vakantie ben maar met de pillen, de gel en het zo min mogelijk belasten hoop ik dat het binnen een paar dagen beter is, en zeker niet erger. Na onze wandeling hebben we de bus genomen voor 3 uur terug naar Pokhara. Soms over nogal wat enge weggetjes maar vooral met weer mooie uitzichtjes. Een mooie afsluiter!

HEHE, ik ben er geraakt. De rest heb ik in het hele begin al verteld. Als jullie alles hebben gelezen, proficiat! En dankjewel voor je interesse in onze avonturen. Het was een mooie ervaring maar als je nu vraagt of ik het ooit nog eens zou doen zou het antwoord waarschijnlijk 'neen' zijn. Maar ik hoor dat, dat normaal is. Na een paar jaar ben je de miserie vergeten en blijven de mooie herinneringen over. Dus vraag het mij binnen een paar jaar nog eens, wie weet!

Groetjes,
Sanne
En de rest van de 'white monkeys'.

PS: de verhalen zijn wat te lang om vanavond nog te overlezen op eventuele typ- of schrijffouten. Hiervoor mijn excuses alvast en hopelijk kan ik de tijd nog nemen om ze er nog uit te halen.