Namasté!

Na Chitwan zijn we weer naar de Kathmandu vallei vertrokken voor de laatste etappe hier in Nepal. Na weer een busrit van ettelijke uren, kwamen we weer aan in het Tibet Guest House in Thamel samen met de groep. Daar werden we weer herenigd met tante Nadia en Wiske. Ook Ajay en Bijay waren in het hotel, broers die mama en papa en tante Nadia vele jaren mee hebben begeleidt op trekking en die vooral tante Nadia nog steeds steunt maar waar ook papa en mama nog vaak contact mee hebben. Na een gezellig weerzien, een pintje op het terras en nog eens het volgende restaurantje in Thamel zat de dag er al weer op.

De volgende dag was papa het ons papa zijn beurt om goed ziek te zijn. Wederom zal ik jullie de details besparen maar ook zijn ziekte was zeker zwaar genoeg om hem heel de dag binnen te houden. Ik voelde me ook niet echt top (dat krijg je ervan als je altijd met 3 een fles water deelt) maar ik was er weer snel bovenop gelukkig. Mama en ik hebben dan maar samen onze plannen uitgevoerd en zijn met tweetjes naar de swayambunath tempel gewandeld, beter gekend als de “monkeytempel”. Dit is net als Boudanath een boeddhistische stuppa, een witte ‘dome’ met toren op waarop de typische ogen van Boeddha geschilderd zijn. Onder de stuppa zou een relikwie liggen of soms een heilige plaats. Deze tempel zou grotendeels heel zijn gebleven na de aardbeving en het was al weer lang geleden dat we er heen waren geweest. Het ligt dan ook op een heuvel met een stevig klimmetje dus soms heb je gewoon even geen zin deze te ondernemen. Hoewel de tempel inderdaad nog recht stond en nog steeds goud en mooi blonk in de zon, zag je ook hier de schade. Een van de oudste monnikenkloosters achter de tempel is ingestort, ook een van de gigantische ‘knotsen’ (bij gebrek aan een beter woord) die de ingang van de site aangeven is niet meer te bespeuren. Van op de tempelsite heb je een prachtig en rustig uitzicht over het drukke Kathmandu. Heerlijk even die rust tenmidden van die drukke, drukke stad. Helaas die je daar ook echt hoeveel smog er over Kathmandu hangt. Jakkes!
Door een hele groep Nepalese toeristen te volgen kwamen we plots uit op een pad dat we nog nooit hadden genomen, naar kleine sites achteraan de Monkeytempel. Daar kwamen we nog enkele kleine tempeltjes tegen, meer mooie uitzichten en zelfs een ‘wishing well’ waar veel kinderen en jongeren probeerden centjes in een pot in de fontein te gooien voor goed geluk. Leuk om te zien maar in een arm land denk je toch al snel aan alle minder bedeelde mensen die deze centjes veel beter kunnen gebruiken...

Na een wirwar van kleine straatjes en winkeltjes kwamen we achteraan de tempel uit aan de 3 gouden Boeddha’s. Dit zijn dus 3 gigantische grote gouden Boeddha’s, vlak naast elkaar en elk even imposant. Op de Monkeytempel en hier heb ik ook gemerkte dat ik wel heel populair ben bij Indische mensen. Ik ben echt zeker 4 keer gevraagd om samen met hen op de foto te gaan. Vrouwen zowel als mannen, met 1 persoon of soms met een hele groep. En blij dat die mensen achteraf zijn! Nu hoor ik hier van tante Greet dat dit wel vaker gebeurd omdat er blijkbaar het idee zou leven in India dat op de foto gaan met ‘een witte’ geluk brengt. Heel raar allemaal!

De volgende dag in Kathmandu, woensdag al ondertussen, was papa al ietsje beter. De voormiddag hebben we hem nog een beetje laten rusten terwijl mama en ik gingen shoppen in Thamel, zeer geslaagde verdeling! In de namiddag hadden we dan afgesproken om samen met Tom en Evy naar Wim te gaan en met z’n allen de grond te gaan bekijken die Shangrila Home heeft gekocht en waar binnenkort het nieuwe home op wordt gebouwd. Heel leuk om Wim weer te zien want we hadden hem nog niet gezien sinds onze aankomst in Nepal. Samen mijn zijn ‘second man in charge’ Dinesh zijn we naar de grond gewandeld in Gokarna, een beetje buiten Kathmandu. Wat een mooie locatie! Rustig zeker om zo dicht bij kathmandu te liggen, met uitzicht op een bergflank en rijstvelden rondom. Meer dan genoeg plaats om een mooi nieuw, ruim en vooral aardbevingbestendig home te bouwen voor de kinderen. Wij vonden het vooral heerlijk mooi er rustig maar voor iedereen die er later gaat wonen zal het natuurlijk een hele aanpassing worden. De kinderen blijven naar dezelfde school gaan maar het is een eind verder natuurlijk, dat was voor de meeste kinderen de grootste zorg. Maar via de meest korte weg is het een kwartier stappen van het oude home dus eigenlijk valt dat allemaal best mee. Behalve de afstand verandert er hopelijk niet te veel met behoud van dezelfde school, social workers, didi’s en voor iedereen een beter huis. Is zijn mooie vooruitzichten en mama en papa (en ik dacht Tom en Evy zeker ook) hebben prompt besloten om nog even terug naar Nepal te komen als het Home helemaal af is. (En ik stiekem ook natuurlijk.)

Op donderdag werden we door Ajay en Bijay uitgenodigd samen met tante Nadia en Wiske om in hun nieuwe huis te komen lunchen. Beide broers wonen samen met hun andere broer, schoonzus en twee dochters en nog een jongere zus in een nieuw, mooi huis dat ze mogen bewonen van een tante. En ze hadden zeker niet gelogen toen ze zeiden dat het nieuw, mooi en vooral ruim was! Ze hebben het absoluut getroffen met zo’n mooi (en weer, aardbevingsbestendig) huis. We werden natuurlijk heel hartelijk onthaald door beide jongens en de schoonzus. Na een toer van het huis kregen we hapjes en een drankje (frietjes en bier, echt waar!). En voor ons hadden ze natuurlijk het nationale gerecht Dahl Bath gemaakt, speciaal voor ons met kip. We werden enorm goed gesoigneerd en hebben heel de namiddag natuurlijk gezellig gebabbeld, gelachen en ook weer veel bijgeleerd over het echte leven in Nepal. Zo leer je natuurlijk veel meer dan wanneer je enkel de toeristische route neemt.

Vrijdag 20 november was het dan de dag van het grote 20 jaar Shangrila Home feest! Het heeft er lang naar uit gezien dat er helemaal geen feest kwam. Na de aardbeving was een feest natuurlijk het laatste van Wim zijn zorgen en het is natuurlijk moeilijk om een feest te geven zonder Home. Maar nu alles er weel wat rooskleuriger uit ziet en meer zijn gangetje gaat, hadden we dan toch tijd en ruimte gevonden om het 20 jarig bestaan van Shangrila Home gepast te kunnen vieren. In het hotel waar wij en ook de mensen van de groepsreis verbleven mochten we een groot feest geven met alle kinderen. Met een tent (lees: tentje), (veel te) luide muziek, medewerkers/ex-medewerkers/werkgroepers en natuurlijk voor enthousiaste kinderen, veel ex-kinderen van het Home hebben we er een echt feest van gemaakt. Hoewel het voor iedereen wat afwachten was wat de dag zou brengen, aangezien er niet echt veel gepland was, werd het al snel een groot feest. Dat was ook grotendeels te danken aan de ballonnen die eerst dienen voor versiering maar al snel van de muren werden gehaald om vrolijk mee te spelen. Ik heb weer zeer veel toffe mensen en kindjes mogen leren kennen. En ik heb natuurlijk mijn Tante Donna weer terug gezien die ook voor het feest naar Nepal was gekomen en nu na ons nog een hele tijd blijft.

Met het einde Shangrila Home feest kwam ook het einde van onze etappe in Nepal in zicht. We hebben nog een laatste dag rustig rondgelopen in Boudha, daarna in Thamel en de laatste souvenirs gekocht. Voor de gelegenheid hadden we ons favoriete restaurant van deze reis uitgekozen, Gaia, om met tante Greet, Tante Nadia en Wiske nog eens een laatste avondje in Kahtmandu te eten.

Onze reis in Nepal zit er nu officieel op. De eerste deel van onze reis naar Thailand is al goed begonnen, met een upgrade naar business class! Fancy! Momenteel zitten we in Mumbai, een goeie 7 uur te wachten om onze volgende vlucht naar Bangkok te kunnen nemen. We hebben natuurlijk het ‘geluk’ dat het hier ‘dry day’ is, een dag waarop geen alcohol wordt gedronken en dus ook nergens wordt geserveerd. Dit worden lange uren!

Groetjes,

Sanne (Rudi en Anneliese)