Namasté!

Toch bijna 3 jaar gewacht om dat nog eens te horen! Het is raar maar aankomen in Nepal voelt toch altijd een beetje als thuis komen. En voor mij is het “nog maar” de derde keer dat ik hier kom. Ik kan enkel raden hoe het voor mijn ouders voelt.

Eerst even een flashback naar 3 dagen geleden. Ondanks onze ongerustheid is alles enorm vlot verlopen: vlucht naar Istanbul, overstap en met de nodige stijve benen, pijnlijke rug en enorm slaaptekort onze aankomst in Kathmandu. Maar die laatsten vergeet je snel als je eenmaal bent aangekomen. Tante Nadia en Wiske zijn we tijdens onze reis naar Nepal ook meerdere keren tegen gekomen, zoals verwacht. We namen namelijk 1 van onze vliegtuigen samen en kwamen elkaar steeds tegen in de luchthavens. In Kathmandu luchthaven hebben we echter al afscheid moeten nemen omdat zij meteen doorvlogen naar Pokhara. Maar we zien elkaar binnen een paar dagen wel weer terug.

Dus de eerste dag zijn we om 12u zeer goed en wel aangekomen in het Tibet Guest House. Met we bedoel ik dan mezelf natuurlijk, mama, papa en tante Greet (voor zij die dit dus niet weten, de jongste zus van mijn mama). Zij blijft enkele dagen samen met ons in Kathmandu en reist vanaf maandag (morgen) verder met een groepsreis die de ‘highlights’ van Nepal bezoekt.

Die eerste dag hebben we niet veel meer gedaan. De vermoeidheid hield ons een beetje tegen om nog te veel te ondernemen. Maar we zijn wel meteen Thamel in getrokken, de wijk waar we logeren. En met ons ook het overgrote deel van de toeristen. Het is een bruisende wijk (lees: druk en luid) met enorm veel winkeltjes, bars en restaurants. Vooral van dat laatste hebben we meteen gretig gebruik gemaakt. We konden niet wachten om een frisse everest of gorkha pint te drinken, momo’s, pakora’s en tikka masalla’s te eten!

Dag 2 dan: bezoek aan de Shangrila Home(s) en Boudha.
Nadat we onze jetlag er een beetje hadden af geslapen, wouden we toch graag de spullen die we voor Shangrila Home hadden meegebracht gaan afleveren. Jullie weten waarschijnlijk ondertussen al wel dat het home door de aardbeving helaas onbewoonbaar is geworden en ondertussen zelfs al is afgebroken. Het home is nu verdeeld over een meisjes home en een jongens home, een tijdelijke oplossing tot er kan worden gebouwd aan een eigen gebouw. Mama belde naar Wim maar die was helaas niet in het home. Hij was met zijn familie die op bezoek was net op trekking vertrokken. Maar Dinesh zou ons dan wel komen ophalen aan het oude home, dat er nu niet meer staat, van waaruit hij ons mee zou nemen naar het jongens-home. Eenmaal daar aangekomen hadden we wel wat communicatieproblemen (lees: ons mama was zo slim van de telefoonnummer van Dinesh niet mee te nemen). GELUKKIG (echt, wat een toeval!) kwam Annie, momenteel een vrijwilligster bij Shangrila Home, net langs met de kinderen van het meisjeshome, om een bezoek te brengen aan de jongens. Mama, papa en Annie kennen elkaar al een een tijdje en na een hartelijke begroeting door Annie en de kinderen, nam ze ons mee naar het home. OEF!!! We hebben vervolgens een bezoek gebracht aan de jongens en terug mee gegaan naar het meisjeshome. Beide homes zijn natuurlijk niet ideaal, ze zijn maar een tijdelijke oplossing en met bepaalde zaken is het natuurlijk behelpen, maar ze zien er degelijk uit en iedereen heeft weer een degelijk onderdak natuurlijk. Iedereen weet dat het tijdelijk is. We hebben meteen veel mooie groepsfoto’s genomen want het toeval wou natuurlijk dat Annie net jarig was! Snoepjes voor iedereen! En we hebben natuurlijk veel bekende gezichtjes gezien. In het meisjeshuis kwamen we ook Laxmi tegen. Ze gaf ons een hartelijk ontvangst en heeft voor de tijd dat we in het home zijn geweest, ons mama haar hand niet meer los gelaten. Naast een grote knuffelbeer is Laxmi ook de zus van Krishna, de jongen die mijn ouders jaren hebben gesponsord. Binnen de kortste keren stond Krishna dus ook in het tehuis. Hij nodigde ons thuis uit om zijn kersverse vrouw te ontmoeten. Dat hebben we uiteraard even gedaan. Krishna vertrekt binnen enkele dagen om te gaan werken en wonen in de Therrai dus hebben we meteen afgesproken voor een volgende date.
Laatste stop, voor onze terugkeer naar Thamel, was Boudhanath Stuppa, ooit een heel mooie stuppa met allemaal gezellige winkeltjes en restaurantjes rond. Die laatste zijn er uiteraard nog maar van de stuppa blijft helaas weinig over. Enkel de grote witte bol is over gebleven, de mooie top, met de ogen van bouhda en gouden top is volledig vernield. Ze zijn duidelijk bezig om ze te restaureren maar dat zal wel nog even duren. Het is toch echt een triest gezicht.

Op dag 3 besloten we om Patan te bezoeken, net als Kathmandu een vroegere koningsstad. Een stad die ik zelf nog nooit bezocht had. Omdat de taxi’s hier zo duur zijn geworden zijn we maar te voet naar Patan getrokken. Een goed tochtje maar zeker niet overdreven. En je ziet onderweg nog eens iets, in een taxi is dat natuurlijk wat minder. Eenmaal aangekomen in Patan zie je hoe de aardbeving hier heeft huis gehouden. Hier, nog meer dan in Kathmandu, zie je ingestorte oude tempels en gebouwen en veel huizen die worden onderstut (door houten balken, vaak aan elkaar getimmerd. heel veilig allemaal...). Op Durbar sqare, het tempelcomplex en oude koninklijk paleis van Patan, zijn de twee oudste tempels ingestort. Geen spoor meer van te vinden, behalve in onze verouderde reisgids. Maar ondanks dat alles is Patan nog steeds een heel mooie stad, kleiner en (soms) rustiger dan Kathmandu en een stuk pittoresker door de vele huizen met prachtig houtsnijwerk.

Vandaag zitten we dus al aan dag 4 in Kathmandu. Voor mij geen hoogdag want ik ben helaas heel de nacht ziek geweest en voel me nog steeds niet zo top. Op de planning vandaag staat een etentje met Krishna en zijn vrouw en wat we voor de rest ook maar willen. Ik hoop dat het strakjes wat beter gaat zodat ik niet te veel moet missen. We zullen zien!

Groetjes!