Somone, een ongeplande omweg

Hoi iedereen,

Ondertussen zijn we een beetje aan onze laatste etappe begonnen helaas. Na onze weinig interessante maar wel heerlijk relaxe tussenstop in kaolack, zijn we naar Somone vertrokken. Deze stop stond origineel niet op onze planning maar door niet naar Gambia te gaan, hadden we nog wat dagen over om in te vullen voor we naar Saly zouden gaan. Het plan was wel reeds richting 'le petit côte' te trekken, de kuststreek ten zuiden van Dakar waar ook Saly ligt.

Somone ligt dicht bij Saly maar heeft, uiteraard, een natuurgebiedje, de lagune van Somone. Ook een klein mangrovegebied waar vogels, waaronder pelikanen, overwinteren. Ons hotel hebben we van hieruit geboekt via booking, heel erg handig. Een ruime kamer in 'auberge l'orangeraie', een klein fijn hotel met alle voorzieningen, zwembad, bar, eetgelegenheid om te kunnen relaxen. Maar wie ons kent weet dat we toch niet al te vaak stil zitten. Na het ritje uit Koalack hebben we wel even genoten van ons hotel want hoe dichter je bij Dakar komt, hoe uitdagender de wegen weer worden. De drukte neemt ongelofelijk toe en de kwaliteit van de wegen neemt af.

De volgende dag zijn we dan naar de lagune gegaan om met een pirogue (prauw dus) even een tochtje te maken door het gebied en om vogels te zien natuurlijk! Nu hebben we pas goeie foto's van pelikanen! Hier zaten vooral grijze pelikanen, de iets kleine versie van de witte pelikanen (die eigenlijk officieel roze pelikaan noemen blijkbaar). De roze pelikanen zitten voornamelijk in Saint Louis, waar we reeds geweest zijn, maar waar we helaas de tijd niet hadden om de vogelreservaten te bezoeken in de buurt. Achteraf gezien, met de beslissing toch niet naar Gambia te gaan, hadden we dit gemakkelijk nog kunnen doen maar dat wisten we uiteraard toch nog niet. Dat is het enige dat we echt heel jammer vinden. Maar niets aan te doen!

Na ons tochtje over het water zijn we naar iets gaan drinken en eten in de Rasta Bar, een heel fenomeen hier! De Rasta Bar ligt aan de overkant van de zee-engte van de lagune, in de duinen er rond Je kan het perfect zien liggen aan de andere oever, enkele metertjes verder, maar je moet er heen met een bootje. Gelukkig hadden we onze persoonlijke overzet in onze gids en bootbestuurder in de lagune, Cherk. Luxe! De Rastabar is een klein reagge-paradijs aan het water met beschilderde bar, palen, stoelen, tafels, rasta doeken, overal bob marley en uiteraard reagge muziek! En bovendien ook geweldige vis en seafood (heb ik van horen zeggen). Met een relaxte sfeer en een lekker zeebriesje hebben we dus het warmste deel van de dag lekker koel doorgebracht. Een serenade door een kora-speler, een traditioneel snareninstrument uit West Afrika, en wat Desperados kon er ook wel bij!

Voor de volgende dag hadden we nog geen plannen maar na een babbeltje met Franse gastvrouw Martine hebben we vrij snel besloten om Fadiouk te bezoeken. Toegegeven, eigenlijk was het wel een eindje gaan (1u30) en was het gemakkelijker om dit vanuit Saly te bezoeken. Maar eenmaal aangekomen in Saly geven we onze huurauto terug en zijn uitstappen wat moeilijker te plannen. Fadiouk dus, het schelpeneiland aan de petit côte. Ja, in toubacouta hadden we ook schelpeneilanden maar dit is heel anders.

Fadiouk is qua ligging het best te vergelijken met de Mont Saint Michel; het is een eilandje vlak aan het vaste land omringd door water, maar als de zee wegtrekt kan je er over het strand heen wandelen. En daar stopt dan ook wel de vergelijking! Fadiouk is een eiland waar enkele eeuwen geleden enkele mensen zich vestigden, om er te leven van de visvangst en vooral de vangst van kokkels, schelpen, oesters en andere zeevruchten. Deze enkele mensen zijn ondertussen uitgegroeid tot 10 000 inwoners op een eilandje van amper 900m lang. Als resultaat van al deze inwoners die al deze eeuwenschelpen verzamelen en eten, is het eiland dan ook bezaaid met schelpen. En ze gebruiken de schelpen dan ook werkelijk voor alles, zelfs om straten mee aan te leggen en in de stenen om de huizen mee te bouwen. De rest van de schelpen hebben ze eeuwen lang iets verder op een berg in zee gegooid, met als resultaat letterlijk een schelpeneilend, met enkel maar schelpen, hoe diep je ook graaft. Dit eiland zijn ze na verloop van tijd gaan gebruiken als begraafplaats en tot op heden worden de mensen van het eiland op deze unieke plek tussen de schelpen begraven.

Fadiouk is daarnaast ook heel bijzonder omdat de bevolking hier op het eiland voor 95% uit Katholieken bestaat. In heel Senegal is de verhouding eigenlijk omgekeerd, bijna 95% van de bevolking is Moslim en een kleine minderheid is Katholiek. Het is dus best bijzonder om plots grote kerken te zien, heilige beelden, een Calvari-berg EN varkens! Echt ongelofelijk! In heel Senegal is geen varken te bespeuren uiteraard maar als je op Katholieke bodem komt, poef, varkens overal! Het lijkt zelfs wat op overcompensatie, eens goed overdreven. Voor de rest leeft Moslim en Katholiek hier, zoals dat in heel Sengal wel lijkt, vreedzaam naast elkaar. De enige grote bijzonderheid hier is dat ook mensen van beide religies op dezelfde plek begraven worden. Doorgaans worden twee verschillende begraafplaatsen gebruikt maar hier worden mensen naast elkaar te ruste gelegd op het schelpeneiland. Al deze info hebben we te danken aan onze fijne gids August die ons enthousiast begeleidde op ons bezoek (verplicht in dit geval maar heel leerrijk).

Weer aangekomen in ons hotel bleek zaterdag avond hier feestavond te zijn. Met lokaal bandje, lekker menu, vele bezoekens van buiten het hotel en veel sfeer. Onze plannen m uit te eten werden al snel aan de kant geschoven en het werd een hele leuke avond met live muziek, gezelligheid, onozel doen met de medewerkers en uiteraard wat gedans. Senegalezen kunnen echt niet stil zitten, en terecht. Als je ze ziet dansen wordt je instant vrolijk!

Daarmee zat onze omweg via Somone er al eigenlijk op. We hebben rustig ingepakt, nog even van het hotel genoten, afscheid genomen en zijn vertrokken naar Saly, onze laatste stop. Somone bleek een fijne kleine ommetour en zijn en we hebben er zeker geen spijt van dat we onze extra dagen hier gespendeerd hebben.

En dan nu, nog even genieten van onze laatste dagen in de zon. En nog even niet proberen denken aan de sneeuw...

Groetjes,

Sanne, Rudi en Anneliese

Niokolo Koba: niets zo mooi-o, voila!

Salam aleikum!

Hier zijn we weer, vers uit de brousse!

We hebben de Franse luxe ingewisseld voor de basics in the jungle. Zondag zijn we uit Toubacouta vertrokken naar campement de wassadou, onze lodge vlak aan natuurgebied Niokolo Koba. Was zeg ik, vlak aan? Zeg maar bijna ín. Om aan het kampement te komen moet je eerst een zandweg van 3km doorheen de bossen trotseren om uit te komen aan de oever van de Gambia rivier. Het uitzicht vanaf de resto en 'het terras' is echt uniek! Je kijkt van bovenuit neer op een kromming van de Gambia, met aan de overkant het natuurreservaat. Hier kan je uren zitten met een Flag (lokaal bier) en een verrenkijker en telkens nieuwe vogels zien en andere dieren. Enorm veel rijgers, hamervogels, ijsvogels en glansspreeuwen vliegen hier gewoon over, een palmgier woont inde boom aan de overkant en de bavianen slapen in de bomen iets verder door. In de Gambia zitten ook nijlpaarden die hier geregeld passeren! Maar dat genoegen hebben we helaas niet gehad.

Voor de rest is de lodge basic, rond klein hutje met een rieten dak met harde bedden, mini badkamer met koud water en uiteraard geen wifi. En de ramen zijn gaten in de muur met een vliegengaas voor, perfect voor extra veel jungle ambiance! Maar wat heeft een mens in godnaam meer nodig in de brousse? Het eten is hier lekker, het uitzicht mooi en er zijn hangmatten! De eerste avond na onze aankomst, na weer al een rit van 5u (hoeraaa papa), hebben we weinig meer gedaan dan genoten van het uitzicht. Tot onze grote verbazing, maar vooral die van papa, komt hier geregeld een koppeltje 'krokodillenwachters" voor ons zitten. Dit zijn papa zijn lievelingsvogels en misschien zelfs een beetje de reden waarvoor hij hierheen is gekomen. Zijn grote doel was toch zeker om deze speciale vogeltjes te zien. En ze zitten hier gewoon doodleuk voor onze neus!

De volgende dag hebben we maar meteen een 'safari' geboekt. Je moet je nu niet voorstellen dat we door de jungle zouden rijden, op zoek naar giraffen, zebra' s en olifanten want die gaan we hier helaas niet vinden in West Afrika (en dat wisten we ook). Maar wel een tocht in een open jeep met gids, een hele dag door het park om dieren en vogels te spotten. En wij vinden alvast dat we veel gezien hebben! We weten nog niet van alle diersoorten de exacte naam omdat we enkel de franse namen kregen. Maar ik doe even mijn best om een idee te geven: wrattenzwijntjes, (soort van) hert, waterbok, springbok en andere antilopen, jakhals, varanen, bavianen, groene apen, rode apen (met mooie witte pootjes ) , krokodillen, parelhoenen, hoornraaf (vogel zo groot als een pony!), zandhoentjes, roofvogels enz. En van bijna alle diertjes hebben we een foto als bewijs! Het was dus zeker een geslaagde tocht.

En onderweg in het park zijn we nog wat bijzondere plaatsen tegen gekomen. Zo zijn we gestopt aan hotel simenti, een oud hotel dat midden in het park ligt, wel 30km diep, dat twee jaar geleden sloot en nu helemaal in verval is. Het doel is om het weer op te bouwen maar heel het sjieke complex, inclusief zwembad en zelfs luchthaventje zijn compleet vervallen. Een hele vreemde plek! En eten hebben we gedaan in 'camp du lion', een complex basic hutjes midden in het park waar je enkel met een gids kan komen om te luchen of zelf om te overnachten als je meerdere dagen door het gebied wil trekken. Dit ook weer vlak aan de gambia rivier. Maar zoals eerder gezegd, een heel geslaagde dag! Zeker na nog wat extra dieren te spotten in ons eigen hotel met een frisse Flag en traditioneel eten.

Op woensdag, de tweede volledige dag in Niokolo Koba, hadden we 's ochtends een boottochtje van 2u gepland van aan ons hotel, op de Gambia. Dit om vogels te spotten en hopelijk zelfs wat nijlpaarden. En mooie vogels die we weer gezien hebben! Ik ben nu zelf niet de grootste vogel kenner of liefhebber maar als je met deze twee op reis bent, leer je ze toch snel appreciëren en zelfs al een beetje herkennen! Veel ijsvogeltjes, die zijn sowieso heel mooi, krokodillenwachters, kivieten, bijeneters, ibis en als kroon op de taart, een visuil! Mama en papa hebben vast en zeker mooie foto's weer maar daar ga je op moeten wachten tot na de reis. Foto's die in RAW opgeslagen zijn en bovendien op de grote camera's staan, kan ik hier echt niet op zetten. Ze moeten trouwens ook echt uit geselecteerd worden.

De rest van de dag hebben we weinig anders gedaan dan genieten van het zicht op de gambia. En maar goed ook, want het was weer zweten, hijgen puffen. Tussen 13u en 15u is het hier op het warmste van de dag en dan kan je hier vaak echt niets meer doen. Ook de lokale bevolking houdt een siesta, platte rust en hopen dat het snel weer afkoelt. In de late namiddag vond de patron van onze lodge het zo jammer dat we nog steeds geen nijlpaarden gezien hadden, dat we nog en gratis tochtje over het water kregen van een uurtje om ze te gaan zoeken. Helaas weer zonder resultaat maar wel met maar weer een nieuwe kijk vanop da Gambia rivier én een blik op de visuilals beloning.

Vandaag zijn we weer richting kust vertrokken. Meer terug richting huis maar daar denken we nu even nog niet aan. Omdat de weg naar de kust wat te lang en zwaar zou zijn, hebben we even een tussenstop gemaakt in Kaolack. Hier is op zich niets te zien. Een lelijke en vieze stad op het eerste zicht, maar ons hotel hier lijkt op een oase midden in de lelijke stad. En zeker na enkele dagen in de brousse.

Vandaag genieten we even van de luxe om morgen door te rijden naar le Somone, aan de saloum delta. Een mooie combinatie van strand en natuur (hopen we).

Tot dan!

Groetjes,

Sanne, Rudi en Anneliese

Toubacouta in superlatieven (deel 2)

(Toubacou, part two)

De wandeling was mooi en heel leerrijk. We hebben ons doel bereikt, we hebben een wild wrattenzwijn gezien en de groene aap (onder andere) maar op deze hitte hadden we allemaal niet gerekend. Het laatste half uurtje naar het dorp Sipo was er dan ook voor iedereen écht te veel aan. Totaal uitgeput zij we aangekomen bij onze 'gastfamilie' voor de middag, Farida en haar man. Onze gastvrouw en heer zijn van een stam origineel afkomstig uit Mali en hebben het enige 'restaurant' op het eilandje Sipo, lees: hutjes, stoelen en een boom waar ze voor ons lokaal zouden koken. Eten hebben we gedaan op een mat onder de schaduw van de gigantische cashem-boom, allemaal samen uit 1 grote kom. Het menu van de dag: gebakken oesters (jawel!) in yassasaus (ajuinen) en groentjes met rijst natuurlijk. Ik zou willen zeggen dat het heerlijk was maar daarvoor moet ik mama en papa maar geloven want ik vind oesters nog steeds een van de smerigste dingen ooit! Maar Farida had voor mij speciaal iets klaar gemaakt zonder oesters, de schat, en als dat een indicatie was, dan durf ik zeggen dat het geweldig was! De rest van de namiddag hebben we vooral een siesta gehouden en traditionele thee gedronken om wat te recupereren in de enorme warmte. En toen de zon een beetje gezakt was zijn we naar het strand van het eiland gewandeld om tot slot nog wat te zwemmen voor wat extra afkoeling. Maar niet zonder eerst langs 'hare majesteit' de Koningin van Sipo te moeten wandelen, met een verplicht bezoekje als gevolg. De Koningin is een vrouw die zéér lang geleden ooit eens 90 jaar is geworden. Niemand weet hoe oud ze eigenlijk is maar ze kan wel eens 100 jaar zijn. Van een shirt of bh heeft ze nooit gehoord want ze loopt enkel rond in een rondgeknoopte doek als rok. Punt. Ik hoop echt dat ik binnenkort foto's kan poste van haar want ze zijn de moeite! Veel communicatie was niet mogelijk dus zijn we gelukkig snel verder kunnen gaan naar de zee voor afkoeling. Even zwemmen, bootje terug en 's avonds Korean BBQ van onze gastvrouw, wiens geboortland Korea is maar die als kind geadopteerd werd door een Frans koppel. Wie kan er nu zeggen dat ze voor de eerste keer ooit Korean BBQ hebben gegetenin Senegal?! 

Vandaag, zaterdag 2 december zouden we verder gaan naar Gambia. Maar al snel na onze aankomst hebben we bekeken of we er eigenlijk wel zouden geraken. We hebben een auto, maar geen 4x4, ingeschreven in Sengal, geen chauffeur en niemand om ons te begeleiden. Was het wel mogelijk? Na veel gebabbel over, overzetboten, verzekeringen, problemen, slechte wegen enz, hebben we redelijk snel beslist dat ons avontuur in Sengal zal blijven. We vinden het ook enorm jammer want we hadden graag meteen beide landen bezocht maar het is ons eerlijk gezegd momenteel de stress, kopzorgen en het geld niet waard. Dat geld steken we liever in mooie natuuruitstappen. Ons grote doel is nog steeds om naar Niokolo Koba te gaan, het grootste natuurreservaat van Senegal in het Oosten van het land. En dan doen we beter als we gewoon op Sengalese grond blijven. Dus hebben we onze dagen wat anders ingedeeld. We hebben hier een nachtje bijgeboekt en vertrekken dus pas op 3 december naar Niokolo. Gilles heeft voor ons een verblijf gebeld in Wassadou, heb dorp midden in het natuurgebied en we hebben meteen een logement. Ook al een kopzorg minder. En dus vandaag een dagje extra in Toubacouta. 

Ik ben hier persoonlijk zeer blij om want vandaag is het zo ver, mijn traditionele dag ziek op reis. Elke keer als we ergens op reis gaan ben ik een volle dag zo ziek als iets! Tadaaaa, vandaag! Vandaag zouden we sowieso rustig aan doen dus perfect getimed. Deze ochtend, na een lastige start van de dag voor mij, hebben we toch samen een gegidste wandeling gemaakt door het dorp Toubacouta. En met een local mag je overal even ongegeneerd binnen lopen of binnen kijken, tot groot jolijt van de lokale bevolking. We hebben oa de gezondheidspost en materniteit bezocht, het cultureel centrum met bibliotheekje (opgericht door de mensen van onze b&b), lokale markt, beenhouwer, graanmolen enz. Hier vindt je ook een prachtig ecologisch project, Nebeday. Je ziet het hier namelijk overal, Sengal heeft absoluut geen middelen om afval te verwerken. Plastic ligt hier overal, grote delen van de stranden, steden en dorpen zijn gigantisch vervuild en overal kappen ze bomen, mangrove en ander gebied of stoken ze het op. Ecologische alternatieven en educatie is hier enorm nodig. We hebben de bezieler van project, Jean, een Fransman die hier al sinds zijn 14 jaar woont, gisteren hier in de b&b mogen ontmoeten. Hij heeft zijn passie doorgegeven aan de lokale bevolking want we werden rondgeleid door een zeer begane jongeman die ons heel het reilen en zeilen van dit mooie project heeft uitgelegd. Voor zij die interesse hebben, is het opzoeken van dit project de moeite waard. 

Deze namiddag is papa gaan vissen met Gilles en mama en ik zijn lekker hier gebleven, om even uit te zieke en voor de heerlijke rust. Boekje lezen, even uit de zon en even slapen doen wonderen. Papa is nog niet terug dus of hij iets gevangen heeft blijft spannend afwachten tot de volgende post hier zeggen ze 'inshallah', als god het wil. 

Update: papa is terug gekomen van zijn tocht en heeft als enige een vis gevangen... Een zeebaars van 10kg!!!!

We hebben hier nog wel een avond te gaan maar ik denk dat ik voor ons 3 spreek als ik zeg dat keur Niaye (of 'huis van de olifant' in de Sengalese taal, het Wolof) echt een geweldige keuze was. Onze prachtige dagen hier in Toubacouta hebben we ook grotendeels aan onze B&B en Gilles en Céline en hun Sengalese familie te danken. Een super ervaring, prachtige natuur die alle superlatieven waard is en een B&B die de beoordeling van 9.3 op tripadvisor meer dan waard is. 

Zo, en na deze aflevering is het oogjes dicht (in de hangmat) en jungle vogel snaveltjes toe en tot de volgende keer! 

Groetjes, 

Sanne, Rudi en Anneliese

Ps: ik probeer zo veel mogelijk foto's te posten maar het is enorm moeilijk om ze up te loaden. De wifi is hier niet voor gemaakt. En vogel-foto's zullen voor na de reis zijn want die staan allemaal op de grote camera's en doe foto's overzetten is echt onmogelijk! 

PS2: Bérengère heeft een eigen bedrijf in Parijs voor mooie fietsvakanties door Frankrijk oa. www.levelovoyageur.com , voor zij die dit interessant vinden. 

Puur natuur (Toubacouta deel 1)

Dag lieve blogbuiskinderen,

Wie is er klaar voor aflevering 3?! Dit keer in twee delen. Geen cliffhangers, ik beloof het!

Het is gelukt! We zijn van Saint Louis, helemaal in het Noorden van Senegal, naar Toubacouta gereden, tegen de grens met Gambia. En allemaal natuurlijk dankzij natuurtalent in Afrikaans rijden, papa Rudi! Hij is in een recordtijd van 8u30 over de Senegalese wegen 'gesneld'. Ok, dat is helemaal geen recordtijd, omdat we er bewust voor gekozen hebben om enkel de Nationale wegen te gebruiken, daar die zeker gebetonneerd zijn. Maar 8u30, bijna aan een stuk, amper met pauze, enkel om te tanken, dat verdient een volle alinae met prijzing!

We zitten momenteel dus in Toubacouta, een dorp bij de mangroves in de Saloum-delta, gekend om de prachtige natuur uitstappen en uiteraard, de vogels. En jongens, wat is het hier rustig! Wat een verschil met de drukte van Dakar en Saint Louis! Hier is het natuur en water, zon en rust. Na ruim 8u onderweg te zijn, en uiteraard eerst even een pintje te drinken (aah, we zijn op vakantie he) hebben we meteen het voorstel van onze super sympathieke Franse gastheer en -vrouw, Gilles en Céline, aangenomen om snel op een prauw te spingen en de mangrove in te gaan, net optijd voor de bedtijd van de vogels. Enorm veel vogels hier kiezen hetzelfde mangrove-eilandje uit om 's nachts te slapen; allemaal tesamen. Rond 18u komen ze allemaal aangevlogen om een plekje te zoeken, een ongelofelijk spektakel! Bomen vol, vol, vol koerijgers, blauwe rijgers, grote rijgers, aalscholvers en mijn favoriet, bont ijsvogels. Ze zoeken allemaal een eigen plekje om te overnachten in dezelfde cluster bomen. Wat een schouwspel (en wat een lawaai)! In dezelfde adem hebben we meteen de schelpeneilanden bezocht, heilige eilandjes in de delta waar vele grafheuvels op liggen. De grafheuvels en eilanden werden gecreëerd door eilanden te maken door bergen schelpen, niemand weet hoe of wanneer. Ook de heilige baobab is hier te vinden, waar ze vroeger de gestorven familieleden in begroeven. De perfecte uitstap om de lange weg meteen te vergeten! Zeker nadat blijkt dat je Franse gastheer Franse flessen wijn heeft EN je gastvrouw geniaal kan koken!

Voor de dag erna hebben we meteen een volledige 'vogeldag' geboekt, een volledige dag vogels spotten (of wat dachten jullie anders, viezerikken). Op een eind varen ligt het eiland van de vogels, heel toepasselijk genoemd naar de kolonies van verschillende vogels die zich daar voor een tijdje vestigen en er broeden. Momenteel zijn dit 'reuzesterren' en aalscholvers die er nesten hebben gebouwd en er eieren leggen. En uiteraard ook beschermen! Met als resultaat natuurlijk luidruchtige en boze vogels! We hebben ze uiteraard niet te lang gestoord maar wel lang genoeg om ze even te observeren, en uiteraard om mooie foto's te nemen. Na een hele boottocht, veel observeren en veel foto's natuurlijk, hebben we een mini kampementje opgezet op een onbewoond eiland, onder de enige boom. Heeeeerlijk! Op de middag is het toch te warm voor de vogels om te vliegen en voor ons om in de boot te zitten. Nadat we ons geïnstalleerd hadden, zijn wij meteen gaan zwemmen en hebben de gidsen een vuurtje gemaakt om vissen op te grillen, vers gevangen vissen! Onze lunch, gezeten op een onbewoond eiland was puur genieten, dat moet ik jullie vast niet vertellen. Vers gegrilde vis (waar ik zelfs van gegeten heb!) en pastasalade en groentjes van onze magnifieke kokin, Céline. Op de middag is het hier ook steeds een soort siesta, en dat is ook nodig! Dus na wat zwemmen en theetjes zijn we op het eiland gaan wandelen, meer spotten, meer mooie mangrove en weer naar "huis". We hebben zo veel mooie vogels gezien, voor de liefhebbers lijst ik er binnenkort met hulp van papa wat op, maar het mooiste dier dat we gezien hebben, zonder twijfel, is een zoogdier. Wisten jullie dat er in de saloum-delta dolfijnen zwemmen? Wij nu dus wel!!! En ze zien zwemmen is zelfs hier een zeldzaamheid! Prachtig! (dit verhaal zit vol superlatieven.) Na weer een enorm gezellige avond bij onze gastheer en gastvrouw, die enorm inzetten op gezelligheid, lekker eten en gezellig samen met de gasten eten en praten, waren we blij om ons bedje te zien.

De volgende dag markeerde de eerste volle week in Senegal, vrijdag 1 december. Senegal vond het tijd om de volle glorie van Afrika op ons los te laten. Terwijl er sneeuw viel in België, was het voor ons de warmste dag tot nu toe. We hebben (bijna) de kaap van 40ºC behaald. En net vandaag hadden we besloten om een wandeling te maken over een eiland hier midden in de mangrove. Dit keer niet alleen want gisteren is hier een ander koppel aangekomen, een Vlaamse jongen Jelle en zijn Franse vriendin Bérengère. Aangezien we allemaal samen eten en we hetzelfde plan hadden voor vandaag, leek het ons logisch om meteen samen te gaan en onze gids Doudou te 'delen'.

( Einde deel 1, to be continued)

Afrikaans avontuur, het is echt begonnen!

Bonjours mes amis!

We hernemen ons verslag terug van zondag, mijn verjaardag! Nog eens bedankt aan iedereen voor de leuke verjaardagswensen. Het was een hele mooie dag! We zijn uiteraard onze dag begonnen met de lokale aquagym... te aanschouwen. Oeps! 8u was voor ons toch iets te vroeg om al intensief te sporten. Maar een paar uurtjes later zijn we uiteraard in de zee gesprongen. Na de welkome afkoeling in de zee en een strandwandeling zouden we om 12u vertrekken naar onze volgende bestemming, lac rose. Lac rose is inderdaad een roze meer met een gigatisch zoutgehalte dat ligt op een 30min rijden van Dakar. Om 12u hadden we afgesproken met Henri die ons de auto en de chauffeur zou bezorgen. Maar zoals verwacht was er om 12u geen stoor van Henri. The african way! We hebben ons dan maar in de plaatselijke strandbar 'black en white' gezet, ons nieuwe stamcafé in Dakar! Wat een straf!

Anderhalf uur later was Henri daar. Auto, check. Driver, not so much. Een chauffeur vinden voor onze tocht blijkt toch een uitdaging. Henri is dan maar voor gereden naar het meer en papa is met onze gehuurde auto gevolgd. Toen bleek dat onze gps beter wist dan Henri, hoe aan lac rose te geraken, leek het Henri geen slecht idee dat papa zelf zou rijden. Of toch een stuk. We waren eerst niet zo heel zeker van die afspraak. Ik moet vast niet vertellen dat rijden in senegal best wel uitdagend is. Wat ze hier een nationale autosnelweg noemen, noemen wij amper een autoweg. En je moet vooral oppassen dat de gps je niet door zandwegen stuurt. Maar het geeft ons wel veel meer vrijheid en de luxe om te gaan en staan waar en wanneer we willen.

Maar eerst dus Lac Rose. Nadat we ons installeerden op ons hotelletje, zijn we te voet, gewapend met camera's en verrekijkers naar het rose meer gegaan. En wat bleek? Het roze meer is helemaal niet zo roze als je zou hopen. Van veraf toch. Hoe dichter we bij het meer kwamen, hoe meer we toch het roze en extreem zoute water zagen. Maar het zijn vooral de vogels die hier indrukkend zijn. We zagen bij aankomst al meteen gieren, de kapgier op precies te zijn. Niet zo groot als zijn broeders, de beter gekende maar zeldzame moniksgier, maar daarom niet minder indrukwekkend. En totaal niet schuw! Samen met bevriende zwarte wouwen, zilverrijgers en koerijgers poseerden ze vrolijk aan een plas in de buurt van het meer.

Vol goede moed hadden we onze zwembroeken aangetrokken om in het zoute meer te zwemmen, maar eenmaal aangekomen hadden we meer zin om van de rust te genieten met een lekker frisse cola en vol bewondering te kijken naar de overvliegende gieren. Wat een verschil met Dakar! Een plons in het zwembad van het hotel, die kon er echter wel nog bij en het eten in ons hotel was ook enorm lekker. Onze complimenten aan 'chef' Clément van misschien 25 jaar oud. Op het desert, een zalige bakbanaan flambé, toverde mama plots gigantische glitterende verjaardagskaarsen boven. Er zijn echt wel ergere manieren om je verjaardag te vieren.

Maandag, na 1 overnachting aan lac rose, was het tijd om onze eerste lange tocht aan te vangen met de auto. Van lac rose naar saint Louis in het Noorden, aan de grens met Mauretanie. Mijn droom van luisterboeken luisteren tijdens onze vele ritten ging in rook op want ik ben gebombardeerd tot bijrijder/navigator/kaartlezer. Papa rijdt echt als een held door het Senegalese verkeer. Ik heb al gezegd dat het verkeer hier niet eenvoudig is. Maar reken daar nog eens bij dat onze gps ons eerst langs een gigantische zandweg stuurde met enorm veel los zand en onze auto is zeker geen 4x4! Met veel stress en schrik om te stranden op een afrikaanse zandweg, is papa er als een pro doorgeraakt. Na switch van gps (thank god for google maps!), veeeeel kilometers, veel dorpen en veel mensen, zijn we na 4u30 aangekomen in Saint Louis.

Ons hotel ligt op een spie land in het water, la langue de barbarie genoemd. Verder door, op de eilanden in de buurt, ligt het national park van la langue de barabarie. Helaas hebben we geen tijd om dit echt te gaan bezoeken maar er komen nog zo veel parken! Maandag hebben we na de rit genoten van een rustige avond op het hotel en aan het strand. De golven in de zee zijn hier gigantisch! En toch was ons papa zo zot om erin te zwemmen! Niet te diep natuurlijk want dat is gewoon ronduit gevaarlijk. Ik ben er enkel met mijn benen ingeweest en mijn benen zijn nu super goed gescrubd. Een schoonheidsbehandeling van moeder natuur.

Vandaag, dinsdag, zijn we de historische stad Saint Louis gan bezoeken, gekend om zijn koloniale geschiedenis en het feit dat het één van de eerste handelssteden met Europa was. Na nog een poging om af te spreken met iemand, Babacar, een neef van Henri, blijkt toch dat we moeilijk kunnen wennen aan 'la moienne Africaine'. Hoewel ik absoluut geloof dat we iets kunnen leren van de Afrikaanse no-stress filosofie, is het toch heel moeilijk om te combineren met onze gedrevenheid. Het is ONMOGELIJK om hier met iemand af te spreken. Als je op reis bent wil je zo veel mogelijk zien in een zo kort mogelijke tijd, en toch zonder te veel stress. Iemand die na een uur nog niet opdaagt, helpt daar niet bij. We hebben het dus opgegeven en doen dit wel op ons eigen tempo. Dus: zonder lokale gids taxi genomen naar het centrum.

Eens in Saint Louis hebben we de touristische route genomen: een tocht met paard en kar door het historische centrum met gids. Za-lig! Ok, wandelen kon ook. Maar 3u wandelen op het heetst van de dag? Dan toch maar met de kar. Hier zijn vele mooie koloniale gebouwen, gerestaureerd, niet gerestaureerd en gewoon in verval. Saint louis is eigenlijk een eilandje in de rivier 'Senegal' en de frisse zeebries doet wonderen! Mauretanië kunnen we gewoon zien liggen van hieruit, de architectuur is hier mooi, de pelikanen groot en de vismarkt stinkend. Een geslaagde dag dus!

Helaas paste de national park niet meer in onze planning maar morgen trekken we weer naar Toubacouta, en prachtig gebied met natuur naar lieve lust. Maar we moeten er wel eerst geraken...

Het avontuur is begonnen!

Au revoir!

Groetjes,

Sanne, Rudi & Anneliese

Druk Dakar!

Hallo iedereen!

Hier zijn we al met een eerste update. Even van de wifi in Dakar profiteren om al een postje te plaatsen. Onze vluchten verliepen zeer vlot. Na een heeeel kort nachtje, zijn we om 3u15 (jawel!) vertrokken naar de luchthaven met onze persoonlijke held, mijn zus Lana! Om 6u15 stegen we op en met een korte overstap in Lisabon, zijn we om 14u lokale tijd (15u in België) aangekomen in Dakar. Zoals jullie waarschijnlijk wel gemerkt hadden, is het tijdsverschil dus gelukkig miniem. Na een taxirit naar het hotel, hebben we ons geinstalleerd in onze 'poolside' kamer met zicht op het stand. Na wat kleine boodschappen hebben we ons dan ook maar met een drankje op het strand gezet om te bekomen van de reis. Jullie horen het. We hebben het al heeeeeeel zwaar!!!

Vrijdag hebben we ook meteen afgesproken met Henri, onze 'local friend' wiens contactgegevens we hebben doorgekregen van Herman en die voor ons een auto zou regelen. Na wat gebabbel en geregel zou hij ons vanaf zondag een auto met chauffeur regelen en zelf enkele dagen met ons mee rijden. Nu kennen we de 'african way' al een beetje dus is het nog even afwachten hoe het verloopt. Maar no stress!

Zaterdag zijn we het centrum van Dakar gaan verkennen. Ons hotel is toch wel op een hele afstand van het centrum gelegen, aan het veel rustiger Ngor-strand. Het is dus wel nog een taxiritje tot aan place de la liberté in midden Dakar. Even heel eerlijk: in centrum Dakar is weinig te zien! Enkele koloniale gebouwen zijn nog te bezichtigen maar gaan nogal verloren in het verkeer, de gigantische drukte en de chaos. Na ook nog eens een poging om papa zijn portemonee te stelen, hadden we het best gehad met Dakar!

Dan maar iets lekker gaan eten, weg uit de drukte en daarna zo snel mogelijk naar de rust van het eilandje goree. Goree is een eilandje bij Dakar, voornamelijk gekend om de koloniale geschietenis en uiteraard helaas de bijbehorende slavenhandel. Hoewel Goree, en in het verlengde daarvan Dakar, geen groot centrum van de slavenhandel was, zijn er wel enkele gebouwen terug te vinden die mooi bewaard zijn gebleven om de geschiedenis en herinnering levendig te houden. Na lang wachten voor een overzetboot naar het eiland (the african way) hebben we dan ook echt even genoten van de geschiedenis en de rust op het eiland. Hier kan je de koloniale gebouwen en het kleine fort van het eiland rustig bekijken en beter apperciëren. Het toeristische 'slavenhuis' is klein maar indrukwekkend en wordt ook druk bezocht door Senegalezen. Het is een mooi gerestaureerd gebouw dat op korte tijd een duidelijk beeld geeft over de gruwel van die tijd. We hadden geluk dat, net toen we aankwamen, een lokale gids van het museum begonnen was aan een woordje uitleg over het huis. Wisten jullie vb dat ook Nelson Mandela en Barack Obama het huis bezocht hadden? Nu dus wel! Al bij al dus toch nog een geslaagde dag!

Vandaag is het zondag en dus ook mijn verjaardag! Hoera! Vandaag verlaten we Dakar en helaas ook mijn geliefde zee, sorry, oceaan! We vertrekken naar lac rose, letterlijk het roze meer. We zouden vertrekken rond 12u met Henri en de auto en chauffeur die hij geregeld heeft. Hopelijk. Eerst zien, dan geloven. The african way!

Tot de volgende iedereen!

Groetjes,

Sanne (happy birthday to me!), Anneliese & Rudi

Viva Afrika!

Lieve vrienden en familie,

Jullie hadden het misschien al gehoord of vast wel door toen de melding van deze blogpost verscheen. Maar het is waar, we gaan weer op avonturen-reis. We, dat zijn weer ik, Sanne dus, mama Anneliese en papa Rudi. Zus Lana blijft rustig thuis met Schoon-Dimi en krijgt vele updates.

Dit keer gooien we het eens over een heel andere boeg. We verlaten ons geliefd en gekend terrein van Azië (of beter Nepal) en gaan voor de eerste keer naar het Afrikaans continent! Meer bepaald gaan we naarSenegal en Gambia.
We vertrekken volgende week vrijdag 24/11 en komen exact 3 weken later terug, op 15/11. Doorheen de reis probeer ik jullie zo veel mogelijk op de hoogte te houden van onze avonturen. Omdat het voor ons ook de eerste keer op Afrikaanse bodem is, kan ik helaas niet voorspellen hoe vaak we hiertoe de kans zullen hebben. Wanneer we juist de tijd en vooral de wifi hebben, is voor ons een even groot vraagteken als voor jullie. Eigenlijk zijn veel dingen voor ons nog een even groot vraagteken. Maar dat hoort bij het verkennen van nieuwe continenten! Nieuwe landen, nieuwe mensen, nieuwe natuur, nieuwe cultuur, nieuw avontuur.

We zijn nog volop aan het inpakken en voorbereiden dus ik kan jullie nog niet heel veel vertellen over onze reis. Enkel dat het er warm zal zijn! We zullen doorheen onze reis temperaturen hebben tussen de 29°C en de 35°C, afhankelijk van de regio. 'S avonds koelt het af tot een aangenamere 20°C tot 25°C. En droog, heel droog!
De rest is voor ons ook nog spannend afwachten. Ik kan jullie wel al een idee geven van hoe onze reis eruit zal zien. We vertrekken dus eerst naar Senegal, naar hoofdstad Dakar. Na twee overnachtingen in Dakar beginnen we aan onze rondreis. Zij die papa Rudi goed kennen, zullen er waarschijnlijk niet van verschieten dat we vele nationale parken zullen aandoen en VEEL gebieden met mooie vogels. Ik zal onze rondreis kort samenvatten zodat jullie ons kunnen volgen als jullie dat willen. Voorlopig geef ik nog niet te veel uitleg; die zal (hopelijk) wel volgen als we onderweg zijn. Maar opzoeken staat uiteraard vrij!

- 24/11 en 25/11: DAKAR
- 26/11 : GORÉE en LAC ROSE
- 27/11 en 28/11: SAINT LOUIS
- 28/11 tem 1/12: TOUBACOUTA
- 2/11 en 3/12: oversteek naar GAMBIA naar het KIANG WEST NATIONAL PARK.
- 4/12 en 5/12: GEORGETOWN
- 6/12 tem 8/12: terug naar SENEGAL naar het NIOKOLO NATIONAL PARK voor SAFARI!!
- 9/12: Terug richting GAMBIA naar WASSAU
- 10/12: Door GAMBIA terug naar SENEGAL naar SALY
- 10/12 tem 14/12: Stranddagen in SALY
- 15/12: Terug naar huis

En nu is het vooral aftellen! Ik weet dat we jullie nog weinig concrete info kunnen meegeven maar daar dient dit verhaal dan ook niet voor. Deze blogpost dient vooral om jullie up-to-date te houden en om iedereen de kans te geven om zich in of uit te schrijven op de mailinglijst. Als jullie op de hoogte willen blijven van onze verhalen (waarvan ik zelf niet weet of ik ze vaak ga kunnen posten), kunnen jullie je rechts inschrijven op de mailinglijst. De mensen die reeds ingeschreven zijn, kunnen zich ook uitschrijven als ze dat wensen.

Zo, dan kan ik enkel nog de laatste voorbereidingen treffen en vol spanning wachten tot ons vertrek.

Adieu mes amis. En hopelijk tot in Senegal!

Groetjes,
Sanne,
Anneliese & Rudi

Bangelijk Bangkok!

Sawabdi-Kha iedereen!

De volgende blogpost heb ik eigenlijk vorige vrijdag, 27 november al geschreven vanop het mooie Kho Samet. Maar door wat problemen met het internet en enkele drukke dagen kan ik ze nu pas posten. Dus zullen jullie moeten doen alsof het nu terug vrijdag is.... :

Ondertussen zijn we aangekomen in het wonderlijke Thailand! We zijn zondag vertrokken vanuit Kathmandu en op maandagochtend zijn we na een toch wel lange reis geland in Bangkok. Ja, velen onder jullie zullen waarschijnlijk nu wel denken: “waarom hebben jullie daar zo lang over gedaan? Kathmandu en Bangkok liggen toch helemaal niet zo ver uit elkaar”, en dat klopt inderdaad. In vogelvlucht liggen Kathmandu en Bangkok maar een 4tal uurtjes vliegen van elkaar. Maar dat kost veel centjes natuurlijk. Wij hadden veel goedkopere vluchten, maar dus ook veel langere.

Wat is Thailand plots een andere wereld na meer dan weken Nepal! Het eerste verschil merkte je meteen: de temperatuur! Waar het in Nepal gemiddeld een aangename 24 à 25°C was (In Kathmandu al was frisser, in Bardia en Chitwan al wat warmer), is het hier gemiddeld 35°C! Ja, die 1O°C meer maken toch wel een verschil! Wat een warmte die op je af komt! En ’s avonds koelt het hier ook niet tot amper af. Het wordt wat draaglijker zonder de zon maar echt afkoelen doet het niet. De truien en sjaals hebben we dus meteen opgeborgen! Maar ik besef maar al te goed dat jullie het met heel wat minder warmte moeten doen daar in ons koude Belgenlandje dus mij hoor je zeker niet klagen.

We zijn meteen naar ons hotel gegaan, het mooie New Siam Riverside, een eenvoudig maar mooi guest house aan de oever van de Siam-rivier met een zwembar met zicht op de rivier. Daar waren we afgesproken met mijn peter (Lieven dus) en Miranda die al een dikke 3 weken in Thailand zitten en waar we de komende week mee samen zouden reizen, HOERA!!! Tante Greet is ook met ons mee uit Nepal naar Thailand gevlogen maar zij is al zo vaak in Thailand geweest dat ze meer haar eigen ding zal doen hier en dus weinig met ons mee de vaste hoogtepunten van Bangkok zal doen. Na natuurlijk eerst een duik te doen in het zwembad, zijn we Bangkok in getrokken en heb ik voor het eerst kennis gemaakt met Ramboetri en natuurlijk Kao Sang Road! En na al die dagen Nepalese keuken, was een Thaise Curry of soep ook een heerlijke afwisseling! In de namiddag zijn we dan met een longtailboot over de Klongs gevaren. Een fijn en rustig tochtje over het water was de perfecte activiteit na zo een lange reis en weinig slaap. En na zo’n tocht hadden we toch ook wel een toren van 3 liter bier op Koa Sang Road verdiend zeker! De reis naar Bangkok gelijk goed ingezet dus.

Dinsdag zijn we dan het Koninklijk Paleis gaan bezoeken, een gigantisch en indrukwekkend complex tempels, kloosters en paleizen. Echt prachtig om te zien! Uiteraard zeer toeristisch maar al bij al viel het nogal mee. Het was vooral WARM! Want in het koninklijk paleis gelden zeer strenge kledingvoorschriften: geen blote benen, enkel lange broek of rok (rok voor de mannen mag ook niet), geen blote schouders, enkel lange mouwen of ‘semi-korte mouwen’ en een omslagdoek over de schouders telt niet. Die laatste regel hebben we aan de lijve mogen ondervinden aangezien mama en Miranda een doek aan hadden en niet binnen mochten, tenzij ze uit de ‘shop’ een hemd met lange mouwen gingen huren. Wat een gedoe. We waren dus allemaal lekker ingeduffeld. Maar het was zeker de moeite waard! Na enkele uren in het paleis was het echt geworden om nog veel extra te ondernemen. De rest van de dag zijn we dus lekker rustig aan het zwembad gaan liggen en mama en ik zijn nog wat gaan winkelen. Dat is natuurlijk het nadeel van het warme weer. Het vraagt zo veel energie en het put je uit dat je vaak niet veel fut hebt om meerdere dingen op een dag te bezoeken. ’S Avonds zijn we met z’n allen, inclusief tante Greet dit keer, gaan eten in de Bayoke Tower, dDe hoogste toren in Thailand (naar eigen zeggen, of dit echt zo is weten we niet zeker). Hier zijn we gaan eten in eenrestaurant op de 77^ste verdieping, met een prachtig zicht over Bangkok. Na à volonté te hebben gegeten van een groots buffet zijn we helemaal naar de bovenste verdieping van het gebouw gegaan, naar het letterlijke hoogtepunt van het gebouw: een ronddraaiend platform dat contant 360° ronddraait en van waarop je Bangkok by night in alle glorie kan zien. Super mooi!
De terugrit naar ons hotel was ook nog een heel avontuur. Voor ons eigen plezier hadden we ervoor gekozen om niet met een taxi terug te gaan maar met de tuktuk, een soort rikshaw maar dan met een brommertje ipv een fiets. Leuk dachten we, gezellig. Maar die dingen gaan hard! En dat op de grote baan met heel erg veel snel rijdende auto’s en ander voertuigen. SNEL! En dat met een opgefuckt brommetje met 3 mensen achterin een bakje gepropt! En omdat we met zessen waren hadden we natuurlijk 2 tuktuks nodig. De chauffeurs vonden het uiteraard geweldig om tegen elkaar op te racen en elkaar voorbij te steken. Groot jolijt voor hen, grote schrik voor ons. Ik heb misschien toch even een klein beetje in mijn broek gesch****. Maar eigenlijk was geweldig! :-D

Woensdag zijn mama, papa en ik naar Wat Pho gegaan, het tempelcomplex met de beroemde “Reclining Buddah”, of liggende Boeddha dus. De Liggende Boeddha is GIGANTISCH! Je houdt het echt niet voor mogelijk. Ik had me er iets bij proberen voorstellen maar het is toch echt onvoorstelbaar. Zo’n groot gouden beeld in zo’n ‘krappe’ tempel. Het hele tempelcomplex is daarnaast ook heel mooi. Met veel pagodes in kleurrijke tegelmozaïek, heel veel blinkende, weerspiegelende en gouden mozaïeken, en héél véél Boeddha’s overal. Ook weer super mooi!

Door de warmte hadden we ook vandaag initiële plan om Chinatown te gaan bezoeken vervangen door rustig eten, chillen, hangen, zwemmen shoppen en acclimatiseren. ’S Avonds was het ‘Loi Kratong’ in Thailand, ook gekend als het festival van het licht. Een festival waar we heel erg naar uitkeken om eens mee te maken. Op Loi Kratong zou iedereen lampionnen oplaten, vuurwerk afsteken en ‘Kratongen’ op het water laten, vlotjes gebouwd van bladeren prachtig versierd met bloemen, kaarsjes en wierook. Maar wat was het helaas een teleurstelling. Het begon nochtans veelbelovend, met een 10 prachtig gedecoreerde en verlichte boten op het water. Maar al snel leerde we dat het sinds de nieuwe regering verboden was om lampionnen op te laten! (Sinds die nieuwe regering is eigenlijk echt heel veel verboden hier.) We hadden onze hoop dan maar gezet op de mooie Kratongs. Mooi waren ze zeker! Maar het water is hier veel te wild en de wind te sterk. De kaarsjes bleven amper een minuutje branden en veel bootjes kapseisden. Met als resultaat dat er helemaal niets te zien was, behalve wat donkere vlekjes op het water. We hebben elk ook wat kratongs op het water gezet, hopend dat ze ons toch nog wat geluk mogen brenge. Maar helaas eindigde daar het ‘lichtfeest’. Helaas pindakaas!

Maar we laten het niet aan ons hart komen, want donderdag 26 november, op mijn verjaardag (!) zijn we ’s morgens vroeg vertrokken naar Koh Samed, een eiland heel dicht bij Bangkok, op slechts 4 uurtjes reizen ongeveer. Daar zitten we nog steeds en wat is het hier zalig. In ons hotel met kamers vlak aan het water! Hier kunnen we het wel gewoon worden. We hebben hier al veel gedaan en er staat nog vanalles op de planning. Maar wat dat juist is, zal voor een volgende blog zijn!

Zonnige, zweterige groetjes,
Sanne (En Rudi en Anneliese)

PS: nu even terug in het heden: het is al weer de eide van onze reis. Boehoehoe! Door een paar enorm drukke dagen en slecht internet met mijn laptopje heb ik helaas niet zo vaak updates kunnen sturen van Thailand maar ik zal er zeker nog wel van berichten. Die berichtjes zullen waarschijnlijk snel volgens, aangezien ik nu best wel veel tijd zal hebben, met tdie lange erugvlucht. Tot snel dus! X